Waarom klamp ik me toch zo aan hem vast.
Omdat ik nu hier aan de andere kant van de oceaan zit en me soms een beetje eenzaam voel tmidden van al die Amerikaanse studenten die allang 10.000 vrienden hebben?

Het lijkt de beste reden tot nu toe, want hij is toch echt een egoistische klootzak.
Hij zegt dat hij er altijd voor mij is geweest en naar me heeft geluisterd en dat hij nu dus geen zin heeft om nog naar me te luisteren.

Maar hij doet dus net alsof IK nooit naar hem luisterde, Dat is helemaal niet waar!
Hij is hardstikke ziek en ik ben er altijd geweest voor steun en een luisterend oor. Hij kon alles aan mij kwijt en als hij humeurig werd door de medicijnen vond ik dat niet erg.

Wat een arrogante kloothommel om zo egoistische te zijn en niet te beseffen wat ik voor hem heb gedaan. Misschien dat door dit gedrag zijn vorige 11 vriendinnen het allemaal uitmaakten enzo, want ja daar moet toch ook een reden voor zijn.

Ik vind het nog moeilijk om het te beseffen en om door te gaan zonder hem in mijn gedachten. Maar het moet, want anders maakt hij me kapot van binnen en ik gun hem dat pleziertje helemaaaaal NIET!

Ik sta op het punt hem uit te wissen, uit mijn adresboek, uit mijn telefoon.

Langzamerhand besef ik dat hij nooit meer terug komt en dat dat misschien niet eens zo slecht is, omdat hij mij waarschijnlijk heel ongelukkig zou maken uiteindelijk. Maar deze gedachte lijmt de stukjes van mijn gebroken hart niet aan elkaar.

Maar waarom moeten we door zulke ervaringen heen gaan? Dacht je vroeger niet, toen je nog een kind was, dat je iemand zou ontmoeten, verliefd zou worden en dat was het dan? Waarom worden er zoveel harten gebroken? Wat is de reden? Waarom moeten wij pijn hebben?

Ik snap het gewoon niet.

Liefs, LJ