Weer een zorg erbij; Mijn lieve Oma gaat warschijnlijk haar leven beeindigen.
Toen mijn vader dat vertelde dacht ik: nee niet ook nog dat.
Eerst gaat mijn Sam, Sammy bij me weg en nu mijn lieve Oma.
Ik stond hier in boulder, Colorado in het midden van de CU campus en moest zo huilen.

Waarom komt dat er nou ook eens bij?
Mijn broertje ook al in tranen aan de telefoon. Omdat zijn oma zo ziek is er ik er niet ben.
Ik ben naar het reisbureau gestormt en heb halfoverkop een ticket naar huis gekocht. Voor een paar dagen.
Ik voelde me daarna wat rustigen, maar ik moest ook weer heel erg aan Sam denken. Van die rare gedachten als; misschien weet sam wel dat dit gebeurd en staat hij me op het vliegveld op te wachten zodat we dan samen naar Oma kunnen.

Doe niet zo raar!

Sammy, Oma.
Bij elk teeny klein ding dat me aan een van de twee doet herinneren lopen de tranen over mijn wangen.
Britse vlaggen, Oma's met kleinkinderen die over sraat lopen, Mijn vader aan de telefoon die nu de "oudste" is van de familie, het woord Flagstaf (waar ik Sam ontmoette) kan ik niet meer horen! Een televisieshow met een hoofdrolspeler die zo'n vreselijk stom Brits, high-english accent had....maar ook wel het mooiste accent van de wereld!!!!!!!

En alle vragen, ik heb zoveel vragen!
Waarom wil hij niet met mij praten en had hij geen antwoord gegevane op mijn laatste email.
Waarom is het niet eens zeker dat als ik morgen terug kom en woensdag ochtend bij mijn oma ben, ik misschien niet meer met hij kan praten.

Ik wou dat ik Sam kon bellen en bij hem kon uithuilen, ookal is dat over 10.000 kilometer.

Lieve Sam, ik mis je zo!!!

x LJ