Het is alweer 4 dagen geleden sinds mijn laatste blogje, dus ja, Ik voelde me eigenlijk wel OK.
Ik heb zoveel huiswerk en daar was ik eigenlijk het meest mee bezig. Ja klinkt erg saai, maar het is toch ook afleiding....
Alleen nu...Nu is de dip weer gekomen! Ik haat het! Hij is namelijk volgende week maandag jarig.
Ik had machetknopen voor hem gekocht, maar ik ga ze niet meer opsturen nu. Ik geef ze nu aan mijn broertje...
Maar hij is dus bijna jarig, misschien dat ik daarom ook weer een beetje down ben.

Ik moet opeens weer steeds aan hem denken. elke nacht, elke ochtend.
Ik heb hem uit mijn telefoon gewist en uit mijn email adresboek. Ik heb de brieven die ik nog voor hem had verscheurd en ik had van het weekend mijn laatste email naar hem geschreven.
Gevraagd of hij niet gewoon even volwassen wilde doen en mij wilde contacten. Ik wist ook wel dat ie dat niet zou doen. Hij is gewist uit alle materiele dingen...maar nog niet uit mijn hoofd. Op zich wil ik hem ook niet uitwissen natuuurlijk, maar ik wil zo graag rust en het een plekje kunnen geven...

Ik snap hem gewoon niet, Ik snap niet waarom hij mij geen kans wilde geven. Ik snap het nog steeds niet.

En waar ik eigenlijk ook best verdrietig van werd was dat hij aan zijn moeder kennlijk een heel ander verhaal heeft opgehangen, misschien dat ik wel HEM heb gedumpt ofzo, want ze wat zo bot de laatste keer dat ik haar sprak over te delefoon, gewoon om te informeren of hij (haar zoon) al iets beter was. Maar wat een botheid en wat een pijn!
Een pijn in mijn hart. Ik hou wat ik mijn hart kon aanraken. Voor mij voelt een pijn na aanraking toch beter, maar waarschijnlijk werkt dat niet met hartenpijn....

Liefs, Meneka