heb vannacht weer liggen piekeren... had hem gisteren gebeld om vanavond nog iets samen te doen... we zijn nog niet uit elkaar maar naar mijn mening zit het er aan te komen... we hebben elkaar van de week enkel maandag gezien en de volgende keer is het zaterdag... kortom hij heeft het zeer druk met zijn werk en zijn vrienden en ik kom pas daarna op zijn lijstje te staan... ik weet het allemaal niet zo goed, ik wil hem vanavond niet storen maar ik mis ons eigenlijk wel...

het is al 2 jaar gedaan met mijn grote vlam, en heb sinds een jaar een relatie met iemand die het zeer goed meent... maar die ik naar mijn gevoel ook aan het kwijtspelen ben ... ik heb een zeer drukke periode achter de rug waardoor ik zeer gestresseerd gelopen heb... jammer genoeg maar mijn vriend begrijpt het totaal niet en sleept situaties mee en schets die als een toekomst beeld... ik heb zoiets verleden is verleden ik heb dingen gezegd die misschien verkeerd waren maar hij kan er precies niet over...

Heb nu meer dan 2 maanden geen contact gehouden met mijn ex en ja dan kan hij het precies niet laten: vorige week: hey, hoe is het ermee? Lang geleden? Ik ben voor het eerst in mijn universitaire carriere( van 7 jaar) geslaagd...
Daar ging de moed naar mijn schoenen:Het enige dat ik ooit verlangde was dat hij er gewoon eens ging voor werken: ik werk al enkele jaren en heb een succesvolle carriere achter de rug en hij is gewoon te lui.Ik heb hem elk jaar zoveel moed willen geven en wou hem steunen in alles en nog wat... maar hij is gewoon te lui: hij begon nooit op tijd en zat meer aan de pepdrankjes gedurende de examens dat wat anders... en dan kreeg ik altijd het verwijt: je bent altijd te druk bezig in het jaar...

mijn verdriet koester ik zo volledig alleen... niemand weet dat het nog bestaat, niemand wil nog dat het verdriet bestaat... maar steeds denk ik verder te staan en dan plotseling al die goede moed voor niets... Vorige week was ik 5 jaar samen met mijn ex, heb hem voor de lol een leuk smsje gestuurd( probeer 'vrienden' te blijven). Vrijdag hebben we dan ook eens afgesproken: hij zit me continue op het verkeerde pad te brengen, geeft mij ongepaste complimentjes: 'ik ben even verblind door een schittering' maar we mogen en kunnen niet meer samen zijn: hij wou het totaal niet meer, hij heeft een ander...

mijn eerste gesprek sinds 4 maanden...algemene conclusie volgens hem zijn we niet uit gebrek aan liefde uit elkaar gegaan maar door stressomstandigheden die onze relatie domineerde... maar hij heeft iemand anders, met als gevolg een heel hoop gemis, verdriet,... het besef is er maar ik bezwijk er gewoon aan, ik ben op ik verloochen alles al gedurende 4 maanden en nu ben ik op, letterlijk op... ik kan niet meer, alles spookt door mijn hoofd: ik wil bij hem zijn maar ergens ook weer niet...hoe dubbel kan het wel allemaal zijn

Ondertussen heb ik zelf iemand leren kennen maar weet ik nie of ik van die persoon hou... iedereen pusht mij in die richting en telkens kan ik nie anders dan mijn ex voor ogen houden, iedereen vind dat ik moet groeien in een andere relatie en niet meer hoef te denken aan mijn ex en telkens als ik hen geloof crash ik letterlijk... iedereen heeft commentaar en van daar dat ik gewoon alles verzwijg.

Ik mis hem.... zo ontzettend neig... het is weer een weekje geweest dat alles tegenvalt dat kan tegenvallen... echt alles, een rotweek kort gezegd. En eigenlijk is nu mijn grootste verlangen om bij hem te zijn... ik mis hem ontzettend, heb vannacht een hele nacht liggen huilen.Het is nu 2 maand en 3 weken dat we uit elkaar zijn en ik heb hem slechts 1 keer terug gezien en 1 telefoontje dat in een ruzie is geeindigd en nu hopeloos wachtend op een smsje want ik wil bij hem zijn ook al is dat geen oplossing.Hij is er waarschijnlijk vandoor met een ander...wat ik sterk vermoed maar toch zo slecht was het allemaal niet toen we samen waren.

Megadown... voel me echt totaal niet lekker in mijn vel... voor mij hoeft het allemaal niet meer...
Het is nu 2.5 maanden uit en ik mis hem ongelofelijk, ik heb hem nog maar 1 keer teruggezien en dan was de vonk er weer, maar hij mist me nie, want hij weet niet wat hij wil in het leven. Maar mijn verlangen groeit om hem terug te zien, ook al weet ik dat ik da beter niet doe... zo een intens verlangen heb ik. De laatste keer dat ik hem heb gehoord was 2 weken geleden, hij verweet me iets via msn en ik kon het niet aanhoren heb gewoon de telefoon gepakt en heb gebeld... wat escaleerde in een heuze ruzie met als conclusie: hoe kwaad we ook mogen zijn ter is nog altijd iets dat ons klikt...