Ten eerste moet je je niet schuldig voelen over je verdriet. Ergens proef ik dit namelijk wel, dat je je er mss wat voor schaamt dat je je "nog steeds" zo voelt?! Je kan jezelf in de verwerking niet opjagen. Je zegt dat je steeds denkt verder te staan en dan plotseling merkt dat dit niet zo is. Toch denk ik dat je wel verder gegroeid bent, maar helaas zijn er nog van die momenten.... Dat contact met je ex, dat lijkt me moeilijk op deze manier. Die woorden die hij zegt "misschien ooit eens..." die ken ik wel. Ook mijn ex heeft dit gezegd. Maar inmiddels kan ik dit beter plaatsen. Ik heb geen lange relatie met hem gehad, maar heb daarna wel een moeilijke weg afgelegd. Inmiddels gaat het stuken beter met me. Daarvoor heb ik wel een tijdje het contact verbroken en mezelf beloofd niet meer contact op te nemen zolang ik alles nog persoonlijk opvat. Want ook wat mijn ex zei over "misschien ooit eens", dat was niet persoonlijk bedoeld. Ja, wel in de zin van dat hij zich aangetrokken voelt tot mij, maar het had niks met hoop te maken.
Ik zal je nooit iets adviseren wat indruist tegen je eigen gevoel, je moet echt je eigen weg afleggen. Maar instinctief zeg ik dat het mss beter is meer afstand te nemen tot je ex. Voor mij heeft dat wel gewerkt. We hebben onlangs kort wat contact gehad via mail en sms. En ik merk dat ik daar inmiddels zo anders mee omga! Ik leg niet langer ieder woord op een weegschaal, ik zit niet vol angst te wachten op een antwoord. Nee, ik laat dat los....
Tuurlijk voel ik nog wel veel voor hem, maar ik heb zoveel meer afstand genomen.
Als jij hem om duidelijkheid vraagt, dan ontwijkt hij jou. Dat is zijn keuze, jij kan hem niet dwingen. Maar je kan er wel zelf voor kiezen om dan zelf meer afstand te nemen. Om jezelf te beschermen en om ervoor te zorgen dat je je niet langer volledig op hem focust.
Sterkte! Panic