Waarom zijn er zo van die dagen dat je van de wereld wil verdwijnen... Een goede explosie dat ik gewoon verdwijn... Voel me soms zo ellendig en niemand die me kan begrijpen. Heb er met verschillende vrienden en vriendinnen over gepraat maar niemand kan het echt begrijpen hoe het is als je je eigen niet meer kan zijn, gewoon omdat je zo verlangt naar hem. Het is verschrikkelijk wat hij me allemaal heeft aangedaan maar toch... ik mis hem zo ontzettend. Had vorige week vrijdag onze eerste gesprek in een maand...kort samengevat: precies 2 verliefde pubers naast elkaar. En eigenlijk mag het allemaal niet want ik weet nu zou het weer allemaal lukken maar binnen een jaar of zo... wat dan.

Goed nieuws:ik heb me voor het eerst eens geamuseerd dit weekend. Heb eens een mega goed gesprek achter de rug met een oude kameraad. Deze gast is echt super, heb er eens goed met kunnen praten over mijn ex (hij kent nl mijn ex goed). Vond het gewoon een mega wijs gesprek, dat was voor de eerste keer dat ik mij begrepen voelde. Heb mijn verhaal eens bij hem kunnen luchten en het deed gewoon mega goed, heb het hem ook gezegd dat ik mij voor het eerst goed voelde. Ik voelde mij voor het eerst eens echt gesteund. Al de andere kameraden zeggen zo van: er zwemmen genoeg visjes in de zee of hij is u niet waard,... blabla maar echt eens gewoon luisteren en eens een eigen visie op de zaak geven ( buiten : amai dat zouden ze bij mij niet moeten proberen) deed gewoon deugd. Had sinds vorig jaar het gevoel te falen in mijn relatie, ik voelde me de reden tot zijn bedrog. Mijn zelfwaarde gevoel was sinds die breuk moeilijk te bespeuren, kon mn eigen moeilijk graag zien, alles was in functie van hem. Met als gevolg: iemand die aan het afstevenen was op een depressie. Voelde me letterlijk het lelijke eendje.

Sinds 2 weken heb ik niets gehoord van mijn ex, gisteren kon ik het niet laten en ben een gesprek begonnen met hem, weliswaar via het internet. Kort gezegd: onwennig. Uit het gehele gesprek kwam er niets nuttigs uit,behalve voor mij dan het gevoel van 'hij is precies gelukkig'. Toen ik dit navroeg, zei hij 'van waar haal je dat nu'. Hij voelde zo vreemd aan, precies of ik had hem nog nooit tegengekomen, sommige zinnen klonken zo niet van hem. Gevolg: een hoop vragen en een mega gemis.Zal hij mij ooit wel missen? Ziet hij nu evenveel af als ik? Zit hij even hard in de knoop als ik? Zal hij ooit aan mij denken? Waar is het fout gelopen? Waarom?

Ik ben het allemaal soms zo beu... het leven, de liefde,... Telkens als ik een positieve stap doe, krijg ik het deksel op mijn neus,en ga ik in feite drie stappen terug. Een korte schets van mijn geschiedenis: ik leerde mijn droomjongen welgeteld 4 jaar geleden kennen, het eerste en tweede jaar verliepen zeer goed wel enkele ups en downs maar voor de rest boordevol liefde, vorig jaar daarentegen kreeg ik mijn eerste breuk te verwerken: hij bedriegt me gedurende een reisje van 4 dagen. Voor mij was dit een donderslag bij helder weer, gewoon totaal onverwachts, geen enkel signaal naar mij toe over het feit dat hij het allemaal niet meer zag zitten.

Man, man , man... hoe kunnen mannen nu zo moeilijk zijn... ik snap het allemaal niet. Alles begon 3 jaar geleden... ik leerde een fantastische gast kennen, totaal onverwachts eigenlijk en het klikte al meteen. Het duurde niet lang of we gingen als koppel door het leven... 3 jaar rozengeur en maneschijn... Na enige tijd kregen we een ferme ruzie... hij voelde zich minderwaardig ten opzichte van mij... ok, ik dacht dat dit allemaal voortkwam uit de studies, ik slaagde in alles en hij faalde in alles. Ik probeerde hem op alle mogelijke manieren bij te staan, niets hielp of was tijdelijk. Na enige tijd dacht ik dat we over deze moeilijke periode heen waren, toch bleek dit slechts langs één kant te zijn, mijn kant jammer genoeg. Hij bleef echter zitten met die minderwaardigheid, terwijl ik nog altijd niet begrijp waarom... Hij liet dit item zijn eigen leven leiden,... volgens hem aanvaarden mijn ouders hem niet. Ok, het is wel waar dat hij niet met open armen werd ontvangen ma de laatste maanden verliep alles zo goed, dat ik er geen erg in had. Ik had zoiets van: ja dit is het gewoon, dit wil ik. Sinds een 1.5m zijn we uit elkaar, hij heeft me bedrogen op een 3daags reisje naar zee, mijn wereld stortte in... WAAROM nu???? Nu alles zo goed liep, alle ja ik ben net afgestudeerd en heb een heel zwaar jaar achter de rug, hij echter zat in een rustjaar.... hij was verandert van richting en moest zijn jaar opnieuw doen, maar mits enkele vakken minder. Ik vroeg aan hem of het definitief was, zijn antwoord stond vast... hij was niet over één nacht ijs gegaan vertelde hij me... Nu echter heeft hij weer contact met mij gezocht, ik hem hem een 1.5m niet gezien of gehoord, en hij is nog steeds samen met zijn nieuwe vriendin... Op de 3 momenten die ik hem nog maar heb gezien, is er gewoon weer die chemie. Die hij totaal niet had verwacht, maar ik eigenlijk ook niet... ik was afscheid van hem aan het nemen, het moest ik kon niet meer leven.... mijn droomvakantie is tot nu toe een hel geweest... gewoon alles heropstarten en dat net op een moment in mijn leven waar ik zo naar uitkeek: afgestudeerd.... Hij zegt het zelf ook: ik heb echt nog heel hevige gevoelens voor u, maar ben bang da ik me weer minderwaardig ga voelen... ik stel me nog altijd de vraag : WAAROM?? Zelf kan hij er mij geen antwoord op geven, hij ziet enerzijds nog een relatie zitten, maar hij vraagt tijd, volgens hem moet hij eerst die minderwaardigheid kunnen plaatsen ( maar hij zegt zelf ook misschien lukt het mij niet)... Bij zijn nieuwe vriendin voelt hij dat niet en ik snap niet waar ik gefaald heb: ik stond er altijd voor hem, hij was mijn held, mijn eigen superman.... ik heb hem dat ook zo veel keer gezegd... en nu nog zeg ik het hem. Deels heeft hij zware gevoelens voor mij... als we samen zijn, is het precies of er is nooit iets gebeurt en hij weet dat hij een tweede kans krijgt en enerzijds wil hij deze tweede kans ook.... maar ik word gek , gek om nog te wachten en misschien draait het allemaal in de verkeerde richting uit... hij is immers nog altijd samen met zijn nieuwe vriendin... en dan vrees ik echt dat hij voor zijn nieuwe 'liefde' gaat... Weet er iemand hoe hier mee om te gaan... ik word letterlijk knettergek van alles... en zeker omdat ik weet dat er nog gevoelens zijn voor mij...( schreef hij letterlijk in een brief, en komt sterk naar voor op de momenten dat we afspreken...)