De duidelijke streep ipv de stippenlijn...
Je kan toch niet af en toe, of half een koppel zijn, net zomin dat je maar af en toe, of maar half, zaakvoerder bent, leraar, atleet of wat dan ook...

Hoe hard ik ook probeer, ik krijg mijn gevoel en mijn verstand niet op 1 lijn.
Hij wil niet dat ik wegga, maar heb wel mijn sleutel van zijn huis moeten afgeven. Als ik hem daarmee confronteer, ligt het blijkbaar niet aan hem, maar wel aan de kinderen (die me inderdaad de sleutel hebben terug gevraagd).
Hij wil graag met mij de feestdagen doorbrengen, maar wel enkel indien de kinderen geen andere plannen hebben.
Ik wil een weekje met vakantie, maar hij kan niet mee. Hij zou doodgraag willen, maar krijgt geen toestemming van de kinderen.
Ik heb een verrassingsfeestje georganiseerd voor de verjaardag van zijn moeder (ongelooflijk lief mens), maar mag zelf niet komen... Anders komen de kinderen niet mee...
Zijn ouders zijn hier totaal niet mee akkoord, maar het gaat die dag niet om mij, wel om zijn moeder.
Dat mens verdient het om ook een keertje haar dag te hebben, met haar familie (kinderen en kleinkinderen).

Elke keer weer die (loze) dreigementen, elke keer weer dat diep dal...

En de gedachte alleen al, maakt het dat ik hem nu al gigantisch hard mis...
Maar ik hou me vast aan de gedachte dat gemis wel voorbij gaat. (hoewel ik het nu niet echt kan vatten of begrijpen)
Mijn vorige vriend is verongelukt, en inderdaad, ik heb dit een plaatsje kunnen geven...
Zal het me nu (hopelijk) ook wel weer lukken...

Weer een weekend voorbij, weer een weekend waarin ik de "harde" heb gespeeld.
Hoewel hard is nu ook weer niet het juiste woord. Ik wil zo graag mijn eigen leven terug in hand nemen.
Zelf bepalen hoe en wat, zonder dat er weer kinderen of een ex roet in het eten gooit.

En ja, we zijn zo verschillend, zo anders. Ik ben de zakenvrouw die duidelijke taal spreekt, die orde op zaken stelt,
afspraken maakt en hier ook naar handelt. Hij is iemand die het deksel van de (beer)put niet durft te openen.
Als we er niet over spreken, als we het onaangetast laten, dan bestaat het ook niet.

Ook dit nog, kan er nog niet bij! Alsof het allemaal niet genoeg is, nu ook nog snipverkouden en een grieperig gevoel.

Ik weet het momenteel echt niet meer. Ik loop me constant voorbij en kom dan ook nog bij elke hoek mezelf tegen.
Lekker slim, die gedachte van mij. Boek maar wat leuke items in, doe maar lekker je ding! Zo weinig mogelijk tijd om te dubben, wel om dingen te doen die je al zó lang wou doen, en altijd maar uitstelde!
Ga de straat op (figuurlijk dan), en leer nieuwe mensen kennen, verzet je zinnen!

Als uw hart gewond is,
raak het dan niet aan,
evenmin als een ontstoken oog!
Voor het lijden van de ziel
zijn er maar twee geneesmiddelen:
HOOP en GEDULD.

Pythagoras

... tranen in mijn ogen en rug tegen de muur gedrukt! Ik denk, en denk, en denk, en kom er maar niet uit. Voelen probeer ik al een paar weken niet meer. De barometer slaat door van hoop naar wanhoop, van happy naar verdrietig, van gelukzalig naar stervend, en de hele wereld kan ertussen...