Weer een weekend voorbij, weer een weekend waarin ik de "harde" heb gespeeld.
Hoewel hard is nu ook weer niet het juiste woord. Ik wil zo graag mijn eigen leven terug in hand nemen.
Zelf bepalen hoe en wat, zonder dat er weer kinderen of een ex roet in het eten gooit.

En ja, we zijn zo verschillend, zo anders. Ik ben de zakenvrouw die duidelijke taal spreekt, die orde op zaken stelt,
afspraken maakt en hier ook naar handelt. Hij is iemand die het deksel van de (beer)put niet durft te openen.
Als we er niet over spreken, als we het onaangetast laten, dan bestaat het ook niet.

Ik weet met zekerheid, dat hij me graag ziet, maar wat ben je met de zekerheid.
Je kan een hard van goud hebben, maar dat heeft een hard gekookt ei toch ook, niet?

En toch is het zo verdomd moeilijk om de stekker er volledig uit te trekken.
Ik kleur mijn agenda zo vol mogelijk, ga weg met vrienden, doe aan sport, volg een kookcursus, geen ding is
gek genoeg om het niet te ondernemen...
Zolang ik maar niet teveel moet denken, en zelfs als ik niet denk, denk ik nog...

Elk vrij moment kijk ik of hij online is (skype), mijn hart slaat 3 tellen over als ik een sms van hem krijg (een tune alleen voor zijn sms-en), check constant mijn mails...
Ik kan het maar niet lossen, en toch...

Maar het zal wel eens beteren... for sure...