De duidelijke streep ipv de stippenlijn...
Je kan toch niet af en toe, of half een koppel zijn, net zomin dat je maar af en toe, of maar half, zaakvoerder bent, leraar, atleet of wat dan ook...

Hoe hard ik ook probeer, ik krijg mijn gevoel en mijn verstand niet op 1 lijn.
Hij wil niet dat ik wegga, maar heb wel mijn sleutel van zijn huis moeten afgeven. Als ik hem daarmee confronteer, ligt het blijkbaar niet aan hem, maar wel aan de kinderen (die me inderdaad de sleutel hebben terug gevraagd).
Hij wil graag met mij de feestdagen doorbrengen, maar wel enkel indien de kinderen geen andere plannen hebben.
Ik wil een weekje met vakantie, maar hij kan niet mee. Hij zou doodgraag willen, maar krijgt geen toestemming van de kinderen.
Ik heb een verrassingsfeestje georganiseerd voor de verjaardag van zijn moeder (ongelooflijk lief mens), maar mag zelf niet komen... Anders komen de kinderen niet mee...
Zijn ouders zijn hier totaal niet mee akkoord, maar het gaat die dag niet om mij, wel om zijn moeder.
Dat mens verdient het om ook een keertje haar dag te hebben, met haar familie (kinderen en kleinkinderen).

Elke keer weer die (loze) dreigementen, elke keer weer dat diep dal...

En de gedachte alleen al, maakt het dat ik hem nu al gigantisch hard mis...
Maar ik hou me vast aan de gedachte dat gemis wel voorbij gaat. (hoewel ik het nu niet echt kan vatten of begrijpen)
Mijn vorige vriend is verongelukt, en inderdaad, ik heb dit een plaatsje kunnen geven...
Zal het me nu (hopelijk) ook wel weer lukken...