... tranen in mijn ogen en rug tegen de muur gedrukt! Ik denk, en denk, en denk, en kom er maar niet uit. Voelen probeer ik al een paar weken niet meer. De barometer slaat door van hoop naar wanhoop, van happy naar verdrietig, van gelukzalig naar stervend, en de hele wereld kan ertussen...

Een jaar geleden kwamen we elkaar tegen... Eerder toevallig of beter gezegd, heel toevallig. Hoewel we beide uit dezelfde buurt kwamen, hadden we elkaar sinds onze tienerjaren uit het oog verloren. Niet dat we het destijds verder hebben gebracht dan een "hallo" maar het maakte toch dat we aan de praat geraakte...

Ik, terug in ons kikkerlandje na een 15jarige expatcarriere, probeerde een stabiele voet op Belgische bodem te krijgen, en zijn huwelijksbootje was na 16 jaren dobberen, tegen de rotsen te pletter gevaren... Het was, laat ons zeggen, een gezellige avond... Veel gekletst, wat verhalen over oude bekende en onszelf maakte dat we al snel terug afspraken...

Een filmpje meepikken, een beurs, de lokale pub onveilig maken, wat verhuisactiviteiten, een concert, en dan de kus...
Bij elk sprookje krijg je hier een happy end... Bij ons blijkbaar een begin van een moeizame tocht, waar maar geen eind aan lijkt te komen...

Zet ons op een onbewoond eiland, we redden het wel... Zelfs de maan of elke andere planeet, lijkt me niet onmogelijk, enkel hier in dit aardse bestaan, zijn de obstakels onoverwinnelijk...

Zijn 2 (puber)kids van 17 en 14 jaar, willen onder geen enkel beding ook maar iets met mij te maken hebben. Op zich is dit voor mij geen onoverkomelijk iets, mocht het niet zijn dat ze ons het leven zuur maken.
Weten ze dat ik er ben geweest, dan komen ze niet meer naar de papa. Ze sturen sms-en (naar hem of mij) met een taalgebruik waar de hond geen brokken van lusten. Ze zetten, voornamelijk hem, constant met de rug tegen de muur. Ik wil geen "splitter" zijn tussen een papa en zijn kinderen, maar wil hem ook niet zomaar opgeven en dit gegeven is vice versa.
Maar de druk begint (te) groot te worden. Ik heb een ongelooflijk goed contact met zijn ouders (dewelke ik al jaren ken), en ook deze mensen hebben hun kleinkinderen (van wie ze zielsveel houden) al een x-aantal keren "aangepakt" maar niets blijkt te helpen.

De moeder van de kinderen vindt dit gegeven allemaal flauwe kul. Als de kinderen niet willen komen om deze reden, dan is dat het volste recht van de kinderen. Dan moet de papa maar een keuze maken. Dit vindt ik ronduit de reinste zever in pakjes.

Ik wil ook even onderlijnen dat de kinderen nog nooit rechtstreeks iets met mij te doen hebben gekregen, met uitzondering van 1 etentje op hun vraag. Dit etentje was dan ook om mij duidelijk te maken dat ik niet welkom was in hun leven en dat ik totaal geen kans krijg.

De avonden, weekends, dagen, dat de kinderen er zijn, ben ik totaal niet in de buurt. Het enige wat ik wenselijk vind, is dat er afspraken worden gemaakt. Maar voor de kinderen is dit ondenkbaar. Het is altijd afwachten tot het allerlaatste moment of onze voorzichtig gemaakte afspraken kunnen doorgaan.

Ik loop op de toppen van mijn tenen, mijn hart hangt (bijna) aan dingelen, de moed zakt in mijn schoenen en ik loop meer met betraande ogen dan met een stralend glimlach, dewelke ooit mijn handelsmerk was...

Ik denk, en denk, en denk en kom er maar niet uit...