Gister was de grote dag, meneer zou gaan Verhuizen met een grote V. Ik heb de hele dag op de bank zitten huilen met mijn schoonmoeder, was wel fijn, terwijl hij dingen "verhuisde".

Zijn moeder heeft, toen ze het hele verhaal van mijn kant had gehoord, tegen hem gescheeuwd van waarom hij dit deed ("weet ik niet..." bah!) en, als hij dan zo nodig even weg moest, waarom hij dan niet alleen de noodzakelijke dingen mee nam ("omdat ik niet weet hoe lang dit gaat duren").

Maar, wat ik nou zo vreemd vind, is dat het lijkt of hij uiteindelijk toch naar zijn moeder heeft geluisterd. Hij heeft z'n boeken mee genomen, z'n spul voor school, en z'n kleding enb toiletspullen, samen met 2 kasten die van hem waren (nu liggen al mijn boeken dus op de grond, erg fijn...maar dat doet er niet toe). Wat hij heeft laten staan: alles van CD's tot speelgoedautootjes, net een beetje te veel om te zeggen dat hij het "per ongeluk" heeft vergeten. Een tafel vergeet je niet, net zo min als twee stoelen. Je bent niet 's ochtends de printer aan het ontkoppelen om hem vervolgens te laten staan.

Mijn eerste avond echt alleen moet nog komen, maar voel me nu ook eenzaam; hij komt pas laat thuis, dan slaap ik al. Net hoorde ik wat bij de deur; schrok me dood, zou hij dan toch vroeger thuis zijn gekomen? Jammer genoeg was het de hond van de buurman...bah!

Ik durf geen vriendinnen meer te bellen; die hebben toch niks aan mijn verhalen, en wil ze er ook niet mee belasten. Ze hebben ook een eigen leven, natuurlijk. Maar voel me dus best niet fijn nu, maar dat gaat ook wel weer over. Kan ik even wennen voor de komende maand, en waarschijnlijk ook wel langer, misschien wel veel langer...hoop het zo niet...

Gister hebben we, ik geloof voor het eerst, op zo'n manier gepraat dat er meer, veel meer, uit kwam dan "ik weet het niet". Het was onze laatste avond samen in deze situatie (alhoewel ik niks uit sluit...maar niet in deze situatie, hoop ik) voordat hij gaat verhuizen. We hebben er een gezellige avond van gemaakt. Toastjes, olijven, biertje er bij. En toen kwam het wel los, gelukkig. Dat we niet uit elkaar moesten gaan over "tandpastadopjesruzies", over hoe de was moet gebeuren, en over dat soort kleine dingen. Dat hij me echt nog geweldig vindt, maar gewoon even tijd nodig heeft om voor zichzelf alles op een rijtje te zetten. Dat ongelukkige gevoel van hem kwam niet door mij- maar langzamerhand heeft hij een muur opgebouwd waar ik niet doorheen kom. Laat 'm die muur maar even lekker alleen afbreken. En dat het hem heel erg spijt hoe het precies is gegaan- we hadden samen tot een break moeten komen, hij heeft me veel en veel meer pijn gedaan op de manier waarop hij het heeft gedaan...en dan weer op het definitieve karakter terug komt. Dus. Twee maanden apart. Geen regels, we gaan geen controle over elkaar uitvoeren, ook al heeft hij gezegd dat hij het niet fijn zou vinden als ik met iemand anders slaap (alsof ik dat zou kunnen, na 2 jaar...) en hij weet dat ik dat ook vervelend zou vinden. Hij heeft beloofd dat z'n rebound weg is voor de kerst, anders is het, qua nadenken, niet eerlijke tegenover mij.

Lieve, lieve, lieve jij,

(Ondanks alles wat er nu gebeurt hou ik nog van je- is dit nou onvoorwaardelijke liefde of gewoon stomheid en een bord voor m'n kop hebben?)

De afgelopen dagen gepraat, veel geprobeert te praten, om erachter te komen wat nu echt in je om gaat. En hier is ook een aap uit de mouw gekomen. Het is niet dat je niet meer van me houdt, of niet meer om me geeft. Je hebt eerlijk toegegeven dat het vooral jij is waar het aan ligt, je zit in de knoop met jezelf, je voelde je leeg van binnen, vroeg je af of dit nou alles was. Nou, sorry dat ik het zeg, maar dit is alles. Je kunt niet zo lang zo straalverliefd zijn als in het begin. Dit is het begin van een nieuw leven, naast mij, en je moet eens leren niet weg te vluchten zodra je je een beetje raar voelt. We hebben dit allebei nog nooit eerder gedaan: je bent de eerste persoon met wie ik zo'n lange en intense relatie heb, je bent de eerste met wie ik samenwoon, je bent de eerste met wie ik echt een volwaardige relatie heb opgebouwd. Je moet niet bij de eerste hobbel je spullen pakken en weg gaan, dat heb ik ook al vaak genoeg tegen je gezegd- that's life and learn to live with it. Wederom kon je niks anders dan het met me eens zijn. Raar figuur ben je toch.

Gister is iets dat definitief leek, omgezet in tijdelijk. Daar ben ik echt heel opgelucht om, mede omdat hij het ook heel positief ziet, en het er ook gewoon mee eens is...een break is beter dan definitief uit elkaar, toch?

Maar nu staan dan toch de verhuisdozen in de kamer. En dat doet pijn, heel erg veel pijn...

(En nu maar hopen dat het echt tijdelijk is- ik heb zelfs twee keer verhuizen er voor over...wel 20 keer verhuizen als dat zou moeten..!)

Even een kort berichtje van mij...hoe slecht het gister en vanochtend ook leek te gaan, opeens gaat de zon weer een beetje schijnen, voor het grootste deel omdat ik hét rottentamen van het jaar heb gehaald (terwijl ik de twee leerweken daarvoor apathisch op de bank heb gezeten...)! Ik ben zo blij daarom! Maar voel me (raar genoeg) ook ietwat schuldig- een goede vriendin van me heeft echt superhard geleerd en heeft het net niet gehaald, terwijl ik...tja...met niks doen het gewoon even haal...

Maar daar ging het niet om. Weer met Vriend gepraat over hoe nou verder, hoe gemeen hij is geweest ("ik ben vreemd gegaan en hou niet meer van je") en dat we allebei veel beter een tijdelijke break hadden kunnen voorstellen. Dus dat gaan we nu doen, eerst maar eens twee maanden apart wonen, elkaar een paar keer zien voor koffie, een keertje samen uit eten, en aan het eind van de twee maanden ga ik bij hem logeren, maar dus eerst...even twee maanden apart wonen om alles op een rijtje te zetten. Scharrel moet ook weg, heb ik hem duidelijk gemaakt, maar hoe dat zal gaan weet ik niet want hij heeft wel veel meer loze beloftes die kant op laten waaien.

Vandaag dus het zogenaamde Grote Gesprek gehad, was heel pijnlijk en heel verwarrend. Hij heeft eindelijk een andere woonruimte kunnen vinden. Ik weet niet of ik dat leuk vindt of niet; ik vindt het eerlijk gezegd doodeng, helemaal alleen hier in huis, ik mis hem nu al.

Verder wel wat positieve dingen; heb een hele tijd met mijn moeder gepraat, die zei dat ik hem maar even een tijdje alleen moest laten, "dat komt vanzelf wel weer een keer terug". Ik hoop het- moeders hebben toch altijd gelijk?!

Volgende week zondag gaat het dus gebeuren, na twee jaar, en het doet zo'n zeer. Het besef dat dit (misschien? misschien ook niet...) de laatste zondag is/was dat we samen op de bank hingen, sport kijken en beetje aankloten, lekker samen koken... het voelt zo onwerkelijk, nu het zo dichtbij is, wil ik weer elke minuut dicht bij hem zijn. Beter een man op de bank dan helemaal geen man? Ik mis hem nu al...