Ik kreeg van een vriendin van me, dit liedje opgestuurd, en dit is hoe ik me nu voel - en ook wil voelen.

-------------------------

Je hebt gekozen voor een leven zonder mij
Je trok de deur dicht en het sprookje was voorbij
En ik dacht dat ik zou doodgaan van de pijn
Ik had nooit verwacht dat het zo makkelijk zou zijn

Ik heb in tijden niet meer zoveel lol gehad
Ik ben geen dag meer thuis, ik ben nachtenlang op pad
Ik geniet van alle ruimte om me heen
Dat je mij verliet was het beste wat je deed

Ik wou dat ik kon zeggen dat ik jou zo vreselijk mis
Maar bij nader inzien valt het best wel mee

if roses are meant to be red
and violets to be blue
then why isn't my heart meant for you

my hands longing to touch you
but I can barely breathe
starry eyes that make me melt
right in front of me

lost in this world
I even get lost in this song
and when the lights go down
That is where I'll be found

his music's irresistable
your voice makes my skin crawl
innocent and pure
I guess you heard it all before

mr.Inaccessable
will this ever change
one thing that remains the same
is you're still a picture in a frame

lost in this world
I even get lost in this song

Een tijdje niet meer geblogd. Er is veel gebeurd, ik heb gehuild, geschreeuwd, maar ook gelachen en mijn dagen worden steeds weer mooier, ik wordt elke dag sterker.

Mijn huis is weer mijn huis. De kussens die jij niet mooi vond, de inrichting waar jij het niet mee eens was, maar vooral: de vrijheid om mijn rotzooi weer te laten slingeren als ik daar zin in heb, geen rekening te hoeven houden met jouw behoeftes ("hoezo we eten stamppot vanavond? Nee, daar heb ik geen zin in, we eten we wat anders, hoor.."). Geen gezeur meer over vuilniszakken, geen gehuil meer, geen gemiep als ik de verkeerde M&M's koop. Maar natuurlijk, ook niet meer lekker op de bank hangen, mijn weekenden zijn nu echt eindeloos, en alleen thuis is ook echt alleen, en tja, dat soort dingen doen pijn maar ik begin steeds meer te genieten van de ruimte in bed, met m'n schoenen op de bank zitten, de kat gewoon aan het kleed laten krabben als ie daar zin in heeft. Kleine dingen mis ik niet, maar andere kleine dingen natuurlijk wel.

Ik mis je, ik mis je nu zo. Naar een feest geweest met Broertje, als zijn date. Ik voelde me mooi, gewild, sexy, alhoewel iedereen wist dat ik zijn zus was.

Net de kans gehad om uit te gaan, te feesten, los te gaan zoals eerder, voordat ik jou kende. Flirtkonijn, zoenen, me goed voelen.

Maar ik kan het niet meer. Broertje is alleen naar de stad met al z'n lekkere (en bezette) vrienden, ik ben dronken en wil naar bed.

Natuurlijk wil ik je terug, in dit soort buien wil ik je altijd terug. Een onwillig lichaam is beter dan geen lichaam naast me; een chagerijnig commentaar op mijn verhaal is beter dan geen commenentaar.

Lieve jij,

Ten eerste: ondanks alles, hou ik nog van je, maar maak ik me vooral zorgen om je. Maar ja, houden van is niet in één dag gekomen, en zet je jammer genoeg ook niet in één dag uit.

Gister een erg verhelderend gesprek gehad met E.; dat hielp me echt dingen in een ander daglicht te zien. Natuurlijk, ik hou dat sprankje hoop, dat kleine lichtpuntje dat aangeeft dat het misschien ooit weer goed komt, maar het lampje wordt steeds zwakker. Misschien raken de batterijen ooit echt op.

Het gesprek kwam uiteindelijk tot de conclusie dat jij toch niet gaat veranderen; zolang alles goed gaat, ben jij gelukkig. Als we even gestresst zijn of iets gaat anders dan gepland, weet je niet wat je moet doen. Bij de eerste de beste hobbel draai je je om en ga je de andere kant op, in plaats van te doen wat normale mensen doen (zoals ik)- proberen die hobbel te overwinnen en door te gaan. Onze hobbel was niet eens zo groot; het was een tandpastadopjes-ruzie. Maar groot genoeg voor jou om alles op te geven wat ooit is geweest.

Gister echt wel een leuke dag gehad, een paar vrienden kwamen langs om alle zooi die hij heeft achtergelaten, weg te ruimen zodat ik er niet meer constant tegenaan hoef te kijken. Was wel fijn. Daarna naar de kringloop geweest voor nieuwe boekenkasten, puur toevallig hebben we precies dezelfde weer gevonden als er stonden...(ikea he...mochten we ooit weer bij elkaar komen dan kunnen we onze kasten nog verder uitbreiden!)

Maar daar ging het niet om. Fietste net terug van school, schoot deze gedachte door mijn hoofd:

"Ik zie een absoluut geweldige toekomst met jou, een "rest van ons leven" met jou, alleen...nu even niet!"

Ik zit nu te janken, janken, janken acher de computer, en de enige die me momenteel troost, is de kat. Ik durf niemand te bellen, het is nog zo vroeg, en ik wil hem ook niet bellen, bang dat hij weer niet op neemt. Ik ben misselijk, wil overgeven, ben letterlijk ziek van verdriet...

Lief:

Waarom doe je me dit aan? Je hebt me beloofd dat ik je kon bellen als er iets was. Eergisteren wou ik je alleen maar een goede eerste nacht wensen. Je nam niet op. Gister kreeg ik de printer niet aan de praat, dat was het enige. Weer nam je niet op. Ik weet dat je tijd en rust nodig hebt, dat je in de war bent, en het even niet meer weet- tenminste, dat vertel je mij. Ook zeg je dat je altijd eerlijk tegen me bent geweest.