Ik zit nu te janken, janken, janken acher de computer, en de enige die me momenteel troost, is de kat. Ik durf niemand te bellen, het is nog zo vroeg, en ik wil hem ook niet bellen, bang dat hij weer niet op neemt. Ik ben misselijk, wil overgeven, ben letterlijk ziek van verdriet...

Lief:

Waarom doe je me dit aan? Je hebt me beloofd dat ik je kon bellen als er iets was. Eergisteren wou ik je alleen maar een goede eerste nacht wensen. Je nam niet op. Gister kreeg ik de printer niet aan de praat, dat was het enige. Weer nam je niet op. Ik weet dat je tijd en rust nodig hebt, dat je in de war bent, en het even niet meer weet- tenminste, dat vertel je mij. Ook zeg je dat je altijd eerlijk tegen me bent geweest.

Maar wat als je al die tijd al aan het liegen bent geweest? Wat als je de hele tijd al donders goed weet wat je van plan bent en wat je gaat doen, waarom kan je me dat dan niet vertellen, zodat ik door kan gaan met mijn leven, en niet hier op een onbeslist punt sta? Ik kan niet vooruit, niet beginnen met verwerken zolang ik geen definitief antwoord van je heb, maar ik kan ook niet beginnen met verwerken zolang je nog niet weet wat je wilt. De hoop en wanhoop vliegen me om de oren. Je bent nog niet eens twee dagen weg, en nu heb ik al het gevoel dat ik dood ga, dat ik niet verder wil. Volgende week dinsdag ga ik je zien, waarschijnlijk, op een gezamelijk feestje. Jij bent diegene die genegeerd, misschien zelfs in elkaar geslagen wordt om wat je me hebt aangedaan. Maar jij bent nu ook degene die mijn leven nog steeds in zijn handen heeft, jammer genoeg. Hoe blond het ook klinkt.

Je bent zo tegenstrijdig, doet tegenstrijdig. Tegen mij zeg je dat we het over twee maanden weer eens gaan bekijken, misschien zelfs nog een keer proberen, afhankelijk van hoe jij je voelt (jij, jij, jij...waarom draait alles om jou en jouw gevoel? Blondje is er ook nog...). Tegen je ouders zeg je dat het definitief is- ik weet niet wat nou definitief was, je besluit om weg te gaan (al dan niet tijdelijk) of je besluit dat onze relatie over is.

Je claimt dat je weg wilt, ondertussen blijf je wel mooi een maand in mijn huis hangen. Je zegt dat je rust wilt, ondertussen heb je het nog wel over "we"- "we gaan in januari daar en daar heen". Je zegt dat je alles mee neemt, ondertussen staat driekwart van je spullen nog hier.

Je hebt precies gedaan wat je moeder zei. Het hoognodige mee nemen. Waar slaat dat op?

Ik weet het niet meer, jochie. Zit je nou echt zo in de knoop, of hou je mij -en die ander van je- gewoon aan het lijntje?

Ik hoop voor je dat je snel een besluit neemt. De Kringloopwinkel is zo gebeld. "Een veegschoon huis"...klinkt geweldig, misschien kan ik dan weer vooruit.

Ik heb ook mijn limieten, ik weet dat je pas twee dagen weg bent en nu de euforie van het "vrij zijn" voelt, maar toch...vertel me dan niet, een uur na de verhuizing, dat je begint te beseffen wat je hebt gedaan en dat je toch nog twijfelt.

Klootzak, je maakt mijn leven kapot, helemaal kapot. En ik? Ik sta er bij en ik kijk er naar...