Ik mis je, ik mis je nu zo. Naar een feest geweest met Broertje, als zijn date. Ik voelde me mooi, gewild, sexy, alhoewel iedereen wist dat ik zijn zus was.

Net de kans gehad om uit te gaan, te feesten, los te gaan zoals eerder, voordat ik jou kende. Flirtkonijn, zoenen, me goed voelen.

Maar ik kan het niet meer. Broertje is alleen naar de stad met al z'n lekkere (en bezette) vrienden, ik ben dronken en wil naar bed.

Natuurlijk wil ik je terug, in dit soort buien wil ik je altijd terug. Een onwillig lichaam is beter dan geen lichaam naast me; een chagerijnig commentaar op mijn verhaal is beter dan geen commenentaar.

Is iets dan toch beter dan niets? Ik begin het haast te denken. Kom nu maar weer terug, het is genoeg geweest. Ik ruik je geur, wil je huis voelen, ruik je laatstgebruikte kussensloop (nog steeds niet gewassen)...en vind dat je nu maar weer terug moet komen. Je schouder zoenen. Je knuffelen, je stem horen, je onwillige lichaam in m'n armen houden- misschien kan ik toch niet zonder. Ik mis je, boefie. Kom maar snel weer naar huis...hoe stom ik het ook vind, hoe stom het klinkt, en hoe stom kan ik zijn, maar nog steeds zal ik je binnen laten- in mijn huis, in mijn hart...om het vervolgens weer te breken. Stomme koe die ik ben. Niet uitgaan, niet alleen voor mezelf, maar ook omdat ik niemand anders wil zoenen. Laat maar.

Groetjes van een beetje depri (en dronken) Janneke die het even niet meer weet...al die stelletjes, was het echt zo kort geleden dat ik deel was van een geheel? Zal ik ooit weer een deeltje zijn...kom nou maar weer terug. Ik proef je haast...

Ben dus niet met iemand anders gegaan om jou. V********, k*********. Waarom behhers je nog steeds (een deel van) mijn leven? Waarom voelt het als vreemdgaan als ik iets met iemand anders ook maar probeer? En vooral: waarom hangt jouw geur hier zo sterk...wat probeer je me te vertellen? Wat wil je nou..? Da's de 1-miljoen-vraag die jij maar met één antwoord kan beantwoorden: "Ik weet het niet".

Nou, ik ook niet meer. Wat moet ik nou?