Lieve jij,

Ten eerste: ondanks alles, hou ik nog van je, maar maak ik me vooral zorgen om je. Maar ja, houden van is niet in één dag gekomen, en zet je jammer genoeg ook niet in één dag uit.

Gister een erg verhelderend gesprek gehad met E.; dat hielp me echt dingen in een ander daglicht te zien. Natuurlijk, ik hou dat sprankje hoop, dat kleine lichtpuntje dat aangeeft dat het misschien ooit weer goed komt, maar het lampje wordt steeds zwakker. Misschien raken de batterijen ooit echt op.

Het gesprek kwam uiteindelijk tot de conclusie dat jij toch niet gaat veranderen; zolang alles goed gaat, ben jij gelukkig. Als we even gestresst zijn of iets gaat anders dan gepland, weet je niet wat je moet doen. Bij de eerste de beste hobbel draai je je om en ga je de andere kant op, in plaats van te doen wat normale mensen doen (zoals ik)- proberen die hobbel te overwinnen en door te gaan. Onze hobbel was niet eens zo groot; het was een tandpastadopjes-ruzie. Maar groot genoeg voor jou om alles op te geven wat ooit is geweest.

Nu zou ik er nog overheen kunnen komen, maar is er wel een toekomst met jou? Gister was ik er nog heilig van overtuigd dat die er echt wel is, maar nu..? Je hebt vier studies verknald, en nu ik terug kijk, was dat alleen maar omdat je niet doorgepakt hebt, omdat je bij de eerste hobbel het opgaf, en nooit hebt geprobeerd om te vechten. Deze vijfde gaat er ook aan, dat kan ik je nu al voorspellen, heb ik je voorspeld.

Onze toekomst...tja. Mijn leven was stabiel geworden, ik had eindelijk wat ik wou- huis, een studie die wél bij me paste, vrienden, en vooral jou. Ik hield van die stabiliteit, van die zekerheid die het ons bood, een stap vooruit naar een goede toekomst. Ik ben bezig met later; jij investeert nog steeds je studiefinanciering in bier. Ik ga vooruit en wil volwassen worden; jij blijft lekker in het lang-leve-de-lol sfeertje hangen. Ik wil doorgroeien, ik wordt ouder. Jij lichamelijk wel, maar geestelijk niet. Wordt nou eens volwassen. Zie nou eens in dat rekeningen toch echt voor gaan. Neem nou eens verantwoordelijkheid voor je acties en..tja, groei eens een keer op. Je bent geen dertien meer, jij bent vierentwintig. Nee, we hebben geen hypotheek, maar wel een huis. Geen kinderen, maar wel verantwoordelijkheid. Leer dat toch eens, jochie.

Ik groei door, ik wil een toekomst; ik wil de toekomst die ik voor ogen zie (met of zonder jou...?). Als jij zo door gaat, heb je geen toekomst meer. Mag je als patatschraper bij de Febo aan de gang, of, iets te goed mogelijk, je eindigt echt op straat. Verdrink je intelligentie nou niet in bier. Wordt een wakker.

Ik las vandaag de krant, ik kwam deze zin tegen: "...ik was zo destructief bezig, moest eerst mijn lief helemaal kapot maken voordat ik besefte hoeveel ik van haar hou en om haar geef. Moest het nou zo ver komen?" Dit slaat op jou.

Het spijt me, lieverd. Ik ga door, ik ga mijn toekomst waar maken, ik wil mijn dromen wél laten uitkomen. Dat we die dromen samen hebben gemaakt, doet er even niet toe. Wat er nu toe doet, is dat ik weer het gelukkige en stabiele leven opbouw waar ik zo naar verlang. Met of zonder jou, dat zien we later nog wel eens.

Maar nu even niet, ik wil je nu even niet eens meer zien.

Vooral geen kus van Mij

----------------

Liefs Janneke

which way will my wind blow?