Lieverd, die komt voort uit angst, angst om hem te verliezen. Ga er niet van uit. Richt je op het feit dat je alleen verder moet. Anders zul je verzinken in je verdriet! Sterkte

Net als jij was ik in het begin ook zo bang om het waar te hebben, dat er geen ons meer was, dat als alles een beetje gezakt was hij vast wel bij me op de stoep zou staan en dat we samen verder konden, alles vergeten en vergeven en het onsgevoel weer voelen.
Helaas is dat inderdaad onszelf voorhouden dat er iets gebeurt wat waarschijnlijk nooit meer zal gebeuren en proberen we ons dat voor te houden om het onszelf makkelijker te maken. De gedachte de breuk is maar voor even hij komt wel weer wordt op een gegeven moment een obsessie en je denkt steeds als er een auto stopt dat hij het is... maar niets is minder waar. Hij komt niet meer en dat is keihard om dat te accepteren. Hou je zelf voor dat dat moment niet meer komt, dat maakt het op dit moment niet makkelijker, maar wel realistischer om te weten waar je nu zelf staat.

liefs mira

Ik weet dat ik realistisch moet zijn over dat hij misschien nooit meer terug zal komen, maar een tijdelijke break (hij is even twee maanden ergens anders aan het wonen, heeft de helft van z'n spul nog bij mij staan, over anderhalve gaan we kijken hoe het verder moet...) is niet voor niets "tijdelijk"...het kan tijdloos worden, maar het kan net zo goed zijn dat we volgend jaar om deze tijd weer samenwonen, en die onzekerheid, daar wordt ik zo gek van- ik probeer nu mijn leven voort te zetten zoals ik dat zou doen als hij echt helemaal weg was, maar ik hou wel in m'n achterhoofd dat hij toch de liefde van m'n leven kan blijken te zijn..."even twee maanden rust" kan tot heel wat meer leiden, maar ik weet niet of dat negatief of (hopelijk...) positief zal blijken te zijn. Snap je mijn dilemma? Ik kan niet beginnen te verwerken alsof het echt over is, maar ik kan er ook niet 100% zeker van zijn dat hij, na die twee maanden, weer op de stoep zal staan...compleet met de rest van z'n spullen;-)

Liefs Janneke

you never know how the wind will blow...

Hoi,
Ik ben op dit moment in een rationele bui dus zet ik dit even neer.
Ik bedoel het alleen maar goed.
Je kunt denk ik het beste uit gaan van het "nu" en daar het beste uit proberen te halen wat je kan voor die dag. Je zelf op gezette tijden toelaten even naar het verleden en de toekomst te kijken maar daarna weer doorgaan. Niet hopen.
Het klinkt hard maar het is volgens mij de beste weg. Zorg eerst dat jezelf weer goed over jezelf voelt en ga dan verder kijken als je er aan toe bent. Als het echt goed zat tussen jullie komen jullie elkaar weer tegen. Maar ga er niet op lopen en wees niet te snel ookal zegt je gevoel iets anders. Je moet eerst breken wil je weer iets kunnen opbouwen. (ook met hem)Kun jij hem echt vergeven. Waar twee een relatie hebben heeft ieder 50% aandeel in het slagen van die relatie maar ook in het falen van die relatie.
Dat dit je overkomt is namelijk niet voor niks, er zit een les in. Voor jou maar ook voor je (ex-)partner.

Veel sterkte toegewenst.