Vandaag is De Dag dat we gaan "praten"- ik hoop dat er wat nuttigs uit komt, maar aan de andere kant kan het net zo goed een "gezellige" voor-de-TV-hang-sport-kijk-dag worden, zoals wel meer zondagen. Hij klaagt heel erg over het slapen op de bank, maar wil toch niet bij mij. Doet erg pijn, ook al is het wel lekker om het hele bed voor mezelf te hebben.

Natuurlijk, van te voren heb je alle plannen klaar. Nu weet ik wat ik ga zeggen, eisen, doen- over een paar uur zitten we tegenover elkaar en kan ik alleen maar huilen. Net zoals zovele anderen: eerst verwerkt hij het even voor zichzelf, bouwt een nieuw leven op, en daarna neemt hij eens de moeite om het aan mij te vertellen...fijn hoor, zo'n relatie waar je compleet eerlijk bent en elkaar alles vertelt, alleen verzwijg je de dingen die er echt toe doen.

Klootzak, wat ben je toch een ongelooflijke laaghartige, laffe zak. Hoezo "je kon het niet"; je hebt mijn relatie met mij - na twee jaar- toch ook met één zin uitgemaakt? Met 10 woorden, om precies te zijn?

Wat is er mis met je, wat is er mis in dat hoofd van je, ben je wel helemaal lekker? Je verknalt je leven waar je bij staat, besef dat nou eens, (piep)!

Nog even en ik heb geen zin meer om met je te praten, om tégen je te praten, beter gezegd, want ik krijg er geen zinnig woord uit; meer dan "ja", "nee", en "ik weet niet" komt er niet uit. Wat moet ik doen om je te bewegen tegen me te praten? Ik ben het zo ontiegelijk zat met je.

Ben alleen thuis, en kan er niks aan doen, dat ik mezelf betrap op het op de klok kijken en automatisch uitrekenen hoelang het nog duurt voordat je thuis bent. Ik weet niet eens of ik wel wil dat je nog thuis komt. Ooit.
Het voelt zo vreemd. Ik mis je nabijheid, je stem, je handen, gewoon jou, en tegelijkertijd weet ik dat, zodra jij thuis bent, ik weer verander in een emotioneel wrak. Kijk naar me. Nu gaat het prima. Ik voel me rustig, kalm. Niet onzeker. Maar vooral sterk. En zodra jij thuis komt, val ik aan je voeten en beginnen de tranen weer te stromen, van voren af aan. Waarom wil ik uberhaupt nog dat je thuis komt?!