Ben alleen thuis, en kan er niks aan doen, dat ik mezelf betrap op het op de klok kijken en automatisch uitrekenen hoelang het nog duurt voordat je thuis bent. Ik weet niet eens of ik wel wil dat je nog thuis komt. Ooit.
Het voelt zo vreemd. Ik mis je nabijheid, je stem, je handen, gewoon jou, en tegelijkertijd weet ik dat, zodra jij thuis bent, ik weer verander in een emotioneel wrak. Kijk naar me. Nu gaat het prima. Ik voel me rustig, kalm. Niet onzeker. Maar vooral sterk. En zodra jij thuis komt, val ik aan je voeten en beginnen de tranen weer te stromen, van voren af aan. Waarom wil ik uberhaupt nog dat je thuis komt?!

Je bent bezig met het zoeken naar een andere woonruimte. Beweer je. Maar ik weet dat je al minstens een week niet eens gereageerd hebt op woonruimte. Je neemt geen genoegen met iets dat niet naar je zin in, zeg je. Niks tijdelijks, niet iets dat te duur is. Tegen de tijd dat je wat vind, zijn we weer een paar maanden verder- of nog langer, als je in dit tempo door gaat.

Wat wil je nou, wat wil je nou echt? Je zegt dat je geen keuze kan maken. Geen besluit kan nemen. Niet weet wat je wil. En dat je erg in de war bent. Maar begrijp je dan niet dat ik ook niet verder kan, zolang ik jou nog elke dag zie, zolang we onze dagelijkse routine gewoon voortzetten, alleen slaap jij 's nachts op de bank? Ik kan ook niks aan je rug- en nekpijn doen, en ook niet aan het feit dat je zo slecht slaapt. Je weet zelf wel waarom dat is.

Ik ben sterk geweest de laatste paar dagen, maar door zo hard tegen jou op te treden, krijg ik ook dubbel zoveel hoop. Ik heb je verboden bij haar te gaan slapen. Toen ik 's avonds thuis kwam, was je er al; je vertelde me dat je zo blij was dat je niet bij haar hoefde te blijven slapen. Snap je dan niet wat voor dubbele signalen je aan mij afgeeft?

Gister hebben we weer gepraat, net zoals elke avond. Nou ja, gepraat- ik blaat een eind weg, probeer op je in te werken, en jij zit er bij en klapt dicht. Ik heb besloten dat het maar eens voorbij moet zijn met die onzin van jou - je maakt het -liefst vanavond nog- uit met die trol van je, anders doe ik het voor je- met alle pijnlijke gevolgen voor dat kind van dien. Zij hoeft de details niet te weten- zij hoeft niet te weten wat wij nog allemaal samen doen; maar als jij het niet doet, vertel ik het haar wel. Dat wordt een stuk pijnlijker voor haar (en mogen we waarschijnlijk een nieuwe persoon hier gaan verwelkomen).

Zij moet weg, weg uit jou leven, en ook weg uit mijn leven. Ik ken haar niet eens, maar zolang jij nog wat met haar hebt, kunnen wij niet door. Wat ben je ook een klootzak - een meisje van 19, je belooft haar de wereld, laat haar in de waan, om vervolgens aan mij toe te geven dat je niet eens van haar houdt, dat ze inderdaad geen schoonheid is, dat je je alleen maar gevleid voelt over het feit dat ze verliefd op je werd. Zak. Maak het uit, en doe het nu. Je huurcontract loopt dinsdag alweer af. Sloten zijn niet zo moeilijk te vervangen.

En als het uit is, wat dan? We gaan nog zo'n lange, moeizame periode tegemoet. Praten, praten en nog eens praten. En leer ook eens te praten, in plaats van alleen maar "ja", "nee", en "ik weet het niet" te stamelen op mijn vragen. Niet dichtklappen, maar eerlijk tegen me zijn. Weer inzien wie jij bent, wie ik ben. Misschien gaan we weer van elkaar houden. Misschien ook niet. Komt een relatie ooit over zo'n dip heen? Is onze relatie sterk genoeg? Kan ik je ooit weer vertrouwen, wordt je weer de persoon waar ik verliefd op ben geworden?

Ik wacht op je, wacht tot je met nieuws thuis komt. Ik denk niet dat je het lef hebt om het uit te maken, stomme zak. Wat ben je toch een week, laf persoon.

Maar toch hou ik nog van je.