Vandaag is De Dag dat we gaan "praten"- ik hoop dat er wat nuttigs uit komt, maar aan de andere kant kan het net zo goed een "gezellige" voor-de-TV-hang-sport-kijk-dag worden, zoals wel meer zondagen. Hij klaagt heel erg over het slapen op de bank, maar wil toch niet bij mij. Doet erg pijn, ook al is het wel lekker om het hele bed voor mezelf te hebben.

Natuurlijk, van te voren heb je alle plannen klaar. Nu weet ik wat ik ga zeggen, eisen, doen- over een paar uur zitten we tegenover elkaar en kan ik alleen maar huilen. Net zoals zovele anderen: eerst verwerkt hij het even voor zichzelf, bouwt een nieuw leven op, en daarna neemt hij eens de moeite om het aan mij te vertellen...fijn hoor, zo'n relatie waar je compleet eerlijk bent en elkaar alles vertelt, alleen verzwijg je de dingen die er echt toe doen.

Wat als...? Dan komt hij vanzelf weer terug. Dat zien we dan wel weer, toch?

Maar nog steeds...tja...hou ik nog wel van 'm....