Vandaag dus het zogenaamde Grote Gesprek gehad, was heel pijnlijk en heel verwarrend. Hij heeft eindelijk een andere woonruimte kunnen vinden. Ik weet niet of ik dat leuk vindt of niet; ik vindt het eerlijk gezegd doodeng, helemaal alleen hier in huis, ik mis hem nu al.

Verder wel wat positieve dingen; heb een hele tijd met mijn moeder gepraat, die zei dat ik hem maar even een tijdje alleen moest laten, "dat komt vanzelf wel weer een keer terug". Ik hoop het- moeders hebben toch altijd gelijk?!

Volgende week zondag gaat het dus gebeuren, na twee jaar, en het doet zo'n zeer. Het besef dat dit (misschien? misschien ook niet...) de laatste zondag is/was dat we samen op de bank hingen, sport kijken en beetje aankloten, lekker samen koken... het voelt zo onwerkelijk, nu het zo dichtbij is, wil ik weer elke minuut dicht bij hem zijn. Beter een man op de bank dan helemaal geen man? Ik mis hem nu al...

Positief is ook wel dat hij begint te twijfelen of hij wel het goede aan het doen is. We hebben nu al een afspraak staan voor over twee maanden- kijken of dan alles anders is, kijken wat we gaan doen. Het grootste probleem blijft natuurlijk zijn scharreltje- die moet eerst weg, dan kunnen wij beginnen met oplossen. Aan de ene kant heb ik wel een positief gevoel aan het hele gesprek over gehouden- we beseffen allebei dat we beter een apart moeten wonen, en hopelijk dan...beseft hij ook dat we echt wel bij elkaar horen. Hier thuis blijven we elkaar toch maar ergeren, en alleen elkaars fouten zien- even weg, dat is wel beter (maar toch, het klinkt zo lang...twee maanden..). Het geeft hem de tijd mij te missen, weer te appreciëren, aan me te denken...(als die stomme scharrel maar eerst weg is!). Voor 99% passen we perfect bij elkaar. Dat ene procentje moet toch overkomelijk zijn?

We waren net aan het kijken wat hij allemaal per sé mee wou hebben, aangezien praktisch ons hele huis van ons samen is. Op een gegeven moment betrapte ik mezelf erop dat ik dacht "Oh, dat kan hij wel laten staan...nutteloos om dat heen en later weer terug te verhuizen"...echt zo'n gedachte vanuit het niets, maar mijn gedachten-vanuit-het-niets (noem het intu?ɬØtie, noem het onzin) hebben meestal gelijk. Ik blijf hopen.

Aan de ene kant opgelucht, aan de andere kant heel pijnlijk- we hebben de hele avond heel close zitten te knuffelen en huilen samen, en dan toch weer apart slapen.

Ik ga maar naar m'n moeder luisteren. Gewoon geduld hebben, die komt wel weer terug.

Ik hoop het, lieverd, ik hoop het, kom maar weer terug, straks- je weet dat ik nog steeds van je hou...