Gister hebben we, ik geloof voor het eerst, op zo'n manier gepraat dat er meer, veel meer, uit kwam dan "ik weet het niet". Het was onze laatste avond samen in deze situatie (alhoewel ik niks uit sluit...maar niet in deze situatie, hoop ik) voordat hij gaat verhuizen. We hebben er een gezellige avond van gemaakt. Toastjes, olijven, biertje er bij. En toen kwam het wel los, gelukkig. Dat we niet uit elkaar moesten gaan over "tandpastadopjesruzies", over hoe de was moet gebeuren, en over dat soort kleine dingen. Dat hij me echt nog geweldig vindt, maar gewoon even tijd nodig heeft om voor zichzelf alles op een rijtje te zetten. Dat ongelukkige gevoel van hem kwam niet door mij- maar langzamerhand heeft hij een muur opgebouwd waar ik niet doorheen kom. Laat 'm die muur maar even lekker alleen afbreken. En dat het hem heel erg spijt hoe het precies is gegaan- we hadden samen tot een break moeten komen, hij heeft me veel en veel meer pijn gedaan op de manier waarop hij het heeft gedaan...en dan weer op het definitieve karakter terug komt. Dus. Twee maanden apart. Geen regels, we gaan geen controle over elkaar uitvoeren, ook al heeft hij gezegd dat hij het niet fijn zou vinden als ik met iemand anders slaap (alsof ik dat zou kunnen, na 2 jaar...) en hij weet dat ik dat ook vervelend zou vinden. Hij heeft beloofd dat z'n rebound weg is voor de kerst, anders is het, qua nadenken, niet eerlijke tegenover mij.

En na kerst? Dan gaan we weer ouderwets daten, kijken wat er uit komt. Hij gaat al met me mee naar een gala, hij heeft het weer over "we", dat soort kleine dingen. Misschien hou ik me weer vast aan strohalmen, maar misschien komt hier toch nog wel iets goeds uit. Only time will tell...

Ik zal het wel zien...bedankt voor het luisteren iedereen!