Lieve, lieve, lieve jij,

(Ondanks alles wat er nu gebeurt hou ik nog van je- is dit nou onvoorwaardelijke liefde of gewoon stomheid en een bord voor m'n kop hebben?)

De afgelopen dagen gepraat, veel geprobeert te praten, om erachter te komen wat nu echt in je om gaat. En hier is ook een aap uit de mouw gekomen. Het is niet dat je niet meer van me houdt, of niet meer om me geeft. Je hebt eerlijk toegegeven dat het vooral jij is waar het aan ligt, je zit in de knoop met jezelf, je voelde je leeg van binnen, vroeg je af of dit nou alles was. Nou, sorry dat ik het zeg, maar dit is alles. Je kunt niet zo lang zo straalverliefd zijn als in het begin. Dit is het begin van een nieuw leven, naast mij, en je moet eens leren niet weg te vluchten zodra je je een beetje raar voelt. We hebben dit allebei nog nooit eerder gedaan: je bent de eerste persoon met wie ik zo'n lange en intense relatie heb, je bent de eerste met wie ik samenwoon, je bent de eerste met wie ik echt een volwaardige relatie heb opgebouwd. Je moet niet bij de eerste hobbel je spullen pakken en weg gaan, dat heb ik ook al vaak genoeg tegen je gezegd- that's life and learn to live with it. Wederom kon je niks anders dan het met me eens zijn. Raar figuur ben je toch.

Maar goed, we nemen nu een pauze van twee maanden in onze relatie. Jij gaat eens flink zitten nadenken, ik waarschijnlijk ook wel. Je relatie met die ander ga je ook afbreken, en ik hoop dat je dit keer wel je beloftes houdt. Je geeft zelfs aan dat het idee van mij met iemand anders erg pijnlijk voor je is- hoe denk je dat ik me voel?

Maar daar gaat het niet om. Je neemt een denkpauze van twee maanden, en dan zien we wel weer. Heel goed. Het enige probleem is dat ik in die twee maanden ook vastzit; ik kan niet beginnen met verwerken want het is niet echt uit, maar ik kan ook niet beginnen met vergeven want, mocht het niet meer goed komen, dan ben ik in Februari weer hier.

Rare dromen gehad van stemmen die fluisterden dat ik over een jaar niet eens meer weet waarom ik huilde; dat alles over een jaar weer goed is. Momenteel hoop ik dat zo, ook al weet ik niet wat tijd gaat brengen. Hopelijk bezinning voor jou. Ik vroeg je hoe je jezelf zag over een maand: "alleen in dat kleine kamertje en heel erg eenzaam"- en vroeg of je daar gelukkiger van werd. Nee, maar je hebt het even nodig.

Ik geef je de vrijheid die je nou nodig hebt, hopelijk kom je tot bezinning, wordt die rotzooi in je hoofd een beetje opgeruimd. Het liefst helemaal, natuulijk.

Twee maanden. Waarschijnlijk twee hele lange maanden, maar ik hoop dat het twee goede maanden zijn, voor jou; twee maanden die de rest van ons leven bepalen, raar idee he?

Weer blijf ik op je wachten, weer krijg je deze kans van me. Over twee maanden zien we wel weer of ik jou nog wil, wat dacht je daar van?!

Ja, ik zal je ook missen, en jij ook sterkte. Lieverd. En dat bijf je voorlopig toch nog wel, hoe pijn dat ook doet...