Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier wat over mezelf geschreven heb. Dat komt denk ik omdat het eigenlijk al weer redelijk goed met me gaat. Alhoewel ik nog wel elke dag aan hem denk, maar het missen wordt steeds minder. Gelukkig!

Maar vandaag voel ik me weer een beetje down. Geen idee precies waarom, of misschien toch wel.
Ik heb geloof ik wel geaccepteerd dat het niet meer goed zal komen tussen ons. Heb van de week weer met hem gebeld, het gesprek was gezellig, maar ik merkte ook voor mezelf dat het meer een gesprek als vrienden was. Goed teken!...toch? Verder heb ik tijdje terug nog geschreven dat ik hem nog vragen wilde stellen, maar nu heb ik dat niet gedaan. En eigenlijk heb ik daar ook niet zoveel behoefte aan. Het veranderd toch niks aan de situatie.Ik ben denk ik zelfs zover dat ik me huissleutels van de week maar eens terug ga vragen.

Eigenlijk gaat het steeds beter met me en begin ik me langzaam weer te voelen als voordat ik een relatie met hem kreeg. Natuurlijk is ie nog niet weg uit me gedachten en gevoel, maar ik weet dat ik er ga komen!

Een ding wat ik me alleen constant afvraag is hoe heb ik weer zo "afhankelijk" kunnen worden van iemand. En waarom word je afhankelijk van iemand.
Ik weet dat ik in mijn eentje mijn leven prima op orde kan hebben, gelukkig kan zijn en ik genoeg mensen om me heen heb om me niet eenzaam te voelen. Maar waarom heb ik me de afgelopen 2 maanden dan zo eenzaam gevoeld, waarom denk ik iemand nodig te hebben die er altijd voor me is. Voor dat ik aan deze relatie begon kon ik het toch ook prima alleen af.

Nou eindelijk hoor, ik heb een reactie gekregen op mijn mailtje met daarin de vraag of we af konden spreken. Ik heb een week moeten wachten, daarna was ik het zo beu en vond ik het zo asociaal dat ik geen atwoord kreeg dat ik hem maar heb gesmst. Met daarin de vraag of ie me mailtje wel gehad had en dat ik het raar vond dat ie mocht ie de mail wel gehad hebben, niet reageerde.

Nou ja vanochtend een reactie. Met daarin de tekst dat hij niet geantwoord had omdat ie niet wist wat ie er mee aan moest. En dat ie niet dacht dat het nuttig was om nog over ons te praten omdat hij vond dat we allebei wisten hoe het zat en het er niet makkelijker op zou worden.

Nou ja ik heb hem op aanraden van een aantal mensen toch maar gemaild om te praten. Ik zit tenslotte al 1,5 maand met dezelfde vragen.
Naja nu maar kijken of ie uberhaupt reageert en wil praten. En ja dan is het heel simpel: of het wordt een klote avond en het gesprek loopt voor geen meter. Of we spreken de laatste dingen uit en ik heb rust in mijn hoofd (naja dat hoop ik dan).
In ieder geval hoop ik als me vragen weg zijn of als ik ze in ieder geval gesteld heb...dat ik daar niet meer over hoef te denken en te malen en dat ik weer een stukje verder
kom.

Het gaat nog steeds beetje bij beetje beter, maar ben dit weekend wel in een mega ik dip terecht gekomen. Op een of andere manier wil ik hem terug, meer dan ooit. Misschien weer een nieuwe fase ofzo ik weet het niet.
Maar bij alles wat ik doe en denk, denk ik aan hem en hoe het zou zijn als we nog samen waren. Ik zie ons samen lopen door de sneeuw, zie ons samen lachen, praten over alles wat me dwarzit etc etc. En ik weet dat het nooit meer zo zal zijn en dat maakt me echt verdrietig. Waarom gaat het gevoel voor hem niet weg, het lijkt sommige momenten soms wel sterker dan ooit. Ik hou van hem en vraag me af hoe het echt met hem is. Ik wil alles weer met hem kunnen delen. Maar het mag blijkbaar niet zo zijn....

Ik merk dat het steeds een stukje beter met me gaat. Maar toch blijft het gevoel dat ik hem terug wil. Heb mijn leven weer een beetje op orde (net zoals voor dat ik hem ontmoette) en heb hem niet meer per se nodig. Maar hoewel dat allemaal steeds iets beter gaat (gaat heeeeeel langzaam)zit ie toch nog te veel in me gedachten. Ik denk niet meer constant aan hem, maar nog wel regelmatig op een dag (eigenlijk te vaak dus vind ik zelf). Vooral bij dingen die ik mee maak en dan normaal gesproken aan hem zou vertellen enzo.

Ook heb ik er nog steeds geen vrede mee met de manier waarop het uitgegaan is. Ik bedoel niet dat we ruzie hebben ofzo, eigenlijk zijn we heel goed uit elkaar gegaan. we hebben nog regelmatig contact gehad en dat was dan weer echt gezellig! Maar toch heb ik nog steeds vragen die ik hem wil stellen die ik toen, op de avond dat het uitging, niet gesteld heb omdat ik te verdrietig was. En hier baal ik enorm van.

Wat een klote week zeg. Ik dacht dat ik er steeds beter mee om kon gaan dat het over was, maar na twee redelijk goede weken lijk ik na deze week weer terug bij af. Ik krijg hem maar niet uit mijn gedachten en mijn gevoel voor hem blijft bestaan. Ik denk gewoon constant aan hem en hoe we het samen hadden. Ik slaap slecht, kom niet in slaap en als ik eenmaal slaap droom ik de raarste dingen. Hierdoor ben ik dan weer moe, waardoor ik me alleen nog maar slechter voel. Ik weet het even niet meer.

Daarnaast heb ik hem toevallig maandag nog gezien. Eerst hebben we even met elkaar gekletst en dat was goed. Maar toen kwam ik hem savonds weer tegen en toen hadden we allebei naar onze zin, maar stiekem dacht ik constant aan hem en dat ik het liever samen met hem leuk had dan dat we allebei met onze eigen dingen bezig waren. Heb hem ook nog gesmst laat op de avond, maar dat had ik beter ook niet kunnen doen...denk ik achteraf, maar ja toen had ik de sms al verstuurd. Heb bewust de rest van de week helemaal geen contact meer gezocht, maar wil hem nu zo graag bellen. Ik heb hem nodig nu...Het is weekend en ik weet niet hoe ik komend weekend door moet komen. Help ik zit echt in een MEGA-dip.