Ik wordt gek! Leef de afgelopen weken eigenlijk alleen maar op de automatische piloot. Niks is echt leuk, niks is hoe het was. Hoe lang gaat dit nog duren. Ik weet het heeft tijd nodig....maar hoe lang.
Het lijkt alsof hij vrolijk doorleeft en ik met de ellende achterblijf. Naja hij zal er vast ook moeite mee hebben, maar het lijkt hem allemaal zo makkleijk af te gaan.
Ik wil mijn oude leventje weer terug, wil gelukkig zijn en niet constant lopen malen...ik mis hem en wil hem terug. Weet ook wel dat dat niet kan. Waren we maar met ruzie of zo uit elkaar gegaan, kon ik hem maar haten. Dan had ik hem ook wel gemist, maar nu is ie zomaar verdwenen uit mijn leven en mis ik gewoon mijn liefie.

Jemig wat een drukte hier vandaag...heb helemaal geen tijd om alle nieuwe dingen hier te lezen en er eventueel op te reageren, want moet eigenlijk slapen..naja morgen weer een dag.
Gaat wel weer redelijk, alhoewel er natuurlijk elke dag wel een paar dipjes zijn. Maar ben druk met stage dus dat leidt af. Alleen blijven constant dezelfde vragen rondmalen in mijn hoofd. Als we er eerder over gepraat hadden was het dan niet zo mis gegaan? en ik vraag me ook constant af of hij er wel enige moeite mee heeft. Heb hem weer gezien vandaag, maar ja dan zijn er anderen bij en dan ga ik het hem niet vragen...misschien moet ik het ook maar laten rusten en zijn er niet eens antwoorden op die vragen. Nou ga maar slapen denk ik. Weltrusten en niet te veel piekeren allemaal...probeer ik ook niet te doen

Gaat best goed met me vandaag, behalve dan met mijn hoofd. Gisteravond nog even met goede vriend naar de stad geweest, gelukkig dat ie me belde om me van de bank af te slepen anders had ik vandaag misschien wel in een mega-dip gezeten. Maar weer ff mijn verhaal kunnen doen, wat dan weer gerelativeerd werd met lompe mannenopmerkingen, maar hielp wel . Maar ja stiekem is het uiteindeljk een beetje laat geworden.

Ik snap niks van mezelf. Ben eigenlijk de hele dag al vrij relaxed. Heb zelfs weer normaal gegeten sinds een dag of drie bijna niet te eten. Heb het idee dat het gevoel van opluchting of zoiets overheerst op het moment. Afgelopen maand heb ik me namelijk zo druk gemaakt om het weer goed te laten gaan en nu het niet meer hoeft voel ik me eignlijk heel relaxed. Lijkt wel alsof ik nu niet eens meer echt verdrietig ben, maar er een soort van vrede mee heb. Niet dat ik niet aan hem denk hoor, maar is gewoon zo vaag gevoel. Ga me bijna afvragen of dit wel normaal is. Misschien is het wel beter om met ruzie uitelkaar te gaan ofzo...kun je elkaar tenminste verwijten maken enzo en er nog dagen om janken....maar ja volgens mij is dat ook niet echt relaxed.

Wat is iedereen toch lief voor je hier...dat helpt in ieder geval zeker.
Ik weet ook wel dat het helemaal weer goed gaat komen met mij, maar zie dat nu even niet in. Op zich ging best goed vandaag, maar zat net een uur lang alleen in de trein....aaargh te veel tijd om te piekeren...ga nu maar slapen denk ik. Morgen te vroeg op om te werken, maar ja das wel weer afleiding

Het lucht op om hier mijn verhaal te doen, maar stiekem gaat het gevoel niet weg. Het gevoel dat ik hem kwijt ben. Ik was nog lang niet klaar met hem. Ook al ging het de laatst tijd niet goed. Ik wil nog zoveel van hem weten en met hem delen....en hij is zomaar ineens verdwenen uit mijn leven. Het liefst zou ik hem bellen, opzoeken enzo. Ik wil zo graag een knuffel van hem...maar het kan niet, dat weet ik.