Ik merk dat het steeds een stukje beter met me gaat. Maar toch blijft het gevoel dat ik hem terug wil. Heb mijn leven weer een beetje op orde (net zoals voor dat ik hem ontmoette) en heb hem niet meer per se nodig. Maar hoewel dat allemaal steeds iets beter gaat (gaat heeeeeel langzaam)zit ie toch nog te veel in me gedachten. Ik denk niet meer constant aan hem, maar nog wel regelmatig op een dag (eigenlijk te vaak dus vind ik zelf). Vooral bij dingen die ik mee maak en dan normaal gesproken aan hem zou vertellen enzo.

Ook heb ik er nog steeds geen vrede mee met de manier waarop het uitgegaan is. Ik bedoel niet dat we ruzie hebben ofzo, eigenlijk zijn we heel goed uit elkaar gegaan. we hebben nog regelmatig contact gehad en dat was dan weer echt gezellig! Maar toch heb ik nog steeds vragen die ik hem wil stellen die ik toen, op de avond dat het uitging, niet gesteld heb omdat ik te verdrietig was. En hier baal ik enorm van.

De laatste maand van onze relatie hebben we het helemaal niet over "ons" gehad terwijl het steeds slechter ging. Nu malen er af en toe (vooral als ik ga slapen) nog vragen in mijn hoofd over wat hij in die periode gedacht en gevoeld moet hebben. Ik heb de dag nadat het uit was nog een mail gestuurd met daarin wat er volgens mij misgegaan was en hoe ik me in die laatste periode gevoeld heb. Hier heb ik nooit antwoord op gehad. Ik heb hem in later telefoon gesprek nog wel gevraagd of hij het gelezen had, en dat was zo, maar ik hem toen niet om een reactie gevraagd omdat ik er toen niet aan toe was. Maar nu moet ik weten hoe hij zch gevoeld heeft en wat hij denkt dat er misgegaan is.

We hebben nog wel regelmatig telefoongesprekken ghehad die dan weer gezellig waren en over alles gingen, behalve over ons. Misschien ook omdat het voor ons beiden misschien te moeilijk was. Ik heb hem nu bewust anderhalve week niet gesproken en ik weet dat afstand goed is. Maar ik merk wel aan me zelf dat ik heel graag nog een keer met hem over "ons" wil praten, niet omdat ik denk dat het daardoor geod komt. Maar zolang er vragen door me hoofd blijven malen kan ik het niet helemaal afsluiten en achter me laten. Ik weet hij is geen prater (net als ik overigens) dus een gesprek over ons en de laaste maand van onze relatie gaat geel moeilijk worden, maar is denk ik wel noodzakelijk. Naja ik hoop dat hij dat ook vindt of iig de moeite wil nemen om dit gesprek aan te gaan.

Verder heb ik hem in de afgelopen periode nog wel een paar keer gezien (in het voorbij gaan etc.) en dan zeggen we wel hoi, maar stiekem voel ik dat we elkaar een soort van negeren. Dit gebeurd niet bewust, maar iig bij mezelf omdat ik niet precies weet wat ik dan met de situatie aanmoet en we elkaar dan maar een soort van ontwijken. En ik vraag me af of hij me ontwijkt omdat hij direct contact (face to face)zelf ook moeilijk vindt of alleen maar zo doet om het voor mij niet te moeilijk te maken. Want het suffe is dus dat telefoongesprekken wel over alles gaan en minimaal een half uur duren. Ik voel me dus elke keer weer kut als ik hem gezien heb omdat we dan dus niet helemaal normaal tegen elkaar doen. We hebben namelijk af gesproken dat we vrienden zouden blijven (in hoeverre dit nu al kan in dit stadium) en gewoon normaal zouden doen tegen elkaar. Ik weet dat ik bovenstaande onbewust doen en achteraf me er kut over voel, en er dus ook schuldig aan ben. Maar waarom gaat het nou zo?

Ik ben van plan om hem te mailen om een keer af te spreken en het nog een keer over "ons" te hebben en de laatste periode van onze relatie en ook over dat "ontwijk"gedrag te hebben. Hoop zo dat hij dat ook wil en zal begrijpen waarom ik dit wil. En dan nog maar hopen dat we het er ook echt over hebben aangezien we allebei absoluut geen praters zijn als het echt over gevoelens gaat die diep zitten. Naja we zien het wel.