Zo'n 8 maanden zijn we nu uit elkaar. Sinds 3 maanden heb ik helemaal geen contact meer met hem gehad, hem ook niet meer gezien. De tijd lijkt te vliegen maar tegelijkertijd stil te blijven staan.

Ik heb me steeds vastgehouden aan de woorden die hij me zei toen we uit elkaar ging: hij hield nog wel van me, dat was het niet. Maar de levenswijze die we hadden trok hem gewoon niet meer. Hij wilde niet trouwen, geen kinderen, geen 'burgerlijk' leventje. En ik wel.

Vandaag precies een half jaar alleen. Wat voor voor half jaar. De dalen waren diep, zeer diep. Een enkel topje is te zien, maar lang niet zo hoog als de dalen laag waren.
En toch had ik niet verwacht dat ik me ooit weer een 'beetje' mezelf zou voelen. Hoewel ik er nog niet ben hoor. Een nieuwe liefde zit er niet in, nog niet in ieder geval. Hoe bang ik eerst was om alleen te zijn, hoe bang ik nu ben een relatie aan te gaan. Want stel dat dat ook fout gaat en ik deze hel nog eens door moet? Eens maar nooit meer.

Hoe moeilijk kan het zijn... Waar ik me zo druk om maakte, was dat ik alleen over zou blijven. Dat er niemand meer zou zijn die mij leuk zou vinden.
En nu is die iemand er. Na 4,5 maand. En dan toch merk ik dat ik me niet volledig kan geven. Ligt dat nou aan mij of hoort dat bij het proces? Lastig lastig...

Ik heb al een tijdje niets meer geschreven. Hier niet, maar ook in m'n dagboek, wat ik bijhield op aanraden van m'n psycholoog, niet. Ik had er op de éé n of ander manier even geen behoefte aan. En nu las ik m'n blog eens terug. Wat een verdriet voel ik dan weer. Wat ben ik door een diep dal gegaan de afgelopen 4 maanden. Want zover is het al. Bijna 4 maanden uit elkaar pas. Voor hem is het anders, al bijna 4 maanden een relatie. Gek is dat, hoe 2 levens, zo verbonden met elkaar, in 1 klap helemaal uit elkaar worden gerukt.

Ik ben al een tijdje verder, het is al bijna 3 maanden uit tussen mijn ex en mij. Ik ben mijn spullen aan het pakken om alles op te slaan en zelf voor 3 maanden weer bij m'n ouders te gaan wonen.
Het gaat opzich redelijk met me. Ik ga mee in het leven, zeg maar. Toch kan ik nog niet zeggen dat ik echt zielsgelukkig ben, terwijl ik dat wel ben geweest, samen, maar ook alleen.

Ik ga gewoon opnieuw beginnen. Alle contact met ex is verbroken. Ik hoef hem nooit meer te zien om te spreken.
Hij heeft me een brief gestuurd, waarin ie verteld dat ik niks meer van hem krijg, dus geen geld meer, niks. Dat ik met modder gooi en bezig ben zijn goede herinneringen af te brokkelen. Het komt erop neer dat hij een groot en zielig slachtoffer is en dat ik moet stoppen met hem zo pesten... Nou vraag ik je...

Juist deze week had ik een vrij rustige week. Ik had met ex afgesproken dat ik zondag de hond zou krijgen, lekker een dagje uitwaaien in het duin. Moest de hele week naar schoo, had allerlei leuke afspraken met vriendinnen en kreeg een klein beetje m'n rust terug.
Het feit dat hij een nieuwe vriendin heeft, vind ik nog steeds erg moeilijk, maar ik kan er redelijk mee omgaan. We hadden normaal contact, geen ruzie of moeilijk gedoe.