Zo'n 8 maanden zijn we nu uit elkaar. Sinds 3 maanden heb ik helemaal geen contact meer met hem gehad, hem ook niet meer gezien. De tijd lijkt te vliegen maar tegelijkertijd stil te blijven staan.

Ik heb me steeds vastgehouden aan de woorden die hij me zei toen we uit elkaar ging: hij hield nog wel van me, dat was het niet. Maar de levenswijze die we hadden trok hem gewoon niet meer. Hij wilde niet trouwen, geen kinderen, geen 'burgerlijk' leventje. En ik wel.

En nu, na ruim 7 maanden hoor ik dat zijn vriendin zwanger is. Niet van hem, maar via via. Gepland, wel te verstaan. Bij mij heeft hij dat 3 jaar tegengehouden en na mijn miskraam leek hij nou niet direct verdrietig.

Ik kan gewoon niet uitleggen hoe ik me voel. Waarom wilde hij dat niet met mij? Wat is er mis met mij? Ik ga twijfelen aan onze hele relatie. Hield hij dan wel van me of gebruikte hij me dan gewoon? Ik word er gek van, van mezelf vooral. M'n gevoel ligt weer compleet overhoop. Waarom heeft hij me niet gewoon eerlijk vertelt dat hij niet meer van me hield en daarom weg ging? Die klap krijg ik nu nog. Na al die maanden weet hij me nog te raken en daar baal ik van.

Toen hij na onze relatie van ruim 5 jaar binnen 2 weken met haar ging samenwonen, brak mijn hart. Vreselijk vond ik het. Maar dat hij nu míjn dromen aan het waarmaken is, vind ik misschien nog wel erger. Want ik was degene die wilde trouwen en zo graag een kindje wilde. Ik was kapot na die miskraam. Terwijl meneer niks van kinderen wilde weten. Nu toch ineens bedenkt dat ie misschien toch een kind wil en prompt zwanger zijn... Het leven is gewoon niet eerlijk. Ik kom niet verder op de een of andere manier. Ik zit vast in mijn gevoel en het voelt vreselijk.

Sinds 3 weken woon ik in mijn nieuwe huis. Alleen. Het is een drama. Ik slaap niet, eet niet. Het verdriet komt nu allemaal boven. Steeds heb ik het weggedrukt. En nu, na al die maanden, denken de mensen om me heen dat ik er nu wel overheen moet zijn. Maar nu pas, nu komt het besef dat de liefde van m'n leven weg is en nóóit meer terug komt. Ik ben alleen, in een prachtig nieuw huis, dat ik eigenlijk helemaal niet wil! M'n dromen en toekomstplannen zijn compleet geruineerd en ik zie geen manier meer om ze toch nog waar te maken. En dat is eigenlijk ook een rouwproces. Het was zo dichtbij, binnen handbereik. De plannen lagen er allemaal al en nu alles weg.

Ik weet gewoon niet hoe ik hier nu weer bovenop moet komen. Het is teveel, genoeg geweest. Ik ben er zó weer aan toe om gelukkig te worden, maar het lukt me maar niet. M'n vertrouwen is weg, in mezelf maar vooral ook in de ander. Ik heb me zo in hem vergist, hoe kan ik mezelf nou vertrouwen terwijl ik hem al die jaren niet heb doorzien? Alles heb ik hem gegeven en nu dit. Ik eindig aan het einde van het liedje eenzaam en alleen in een huisje, terwijl hij 'mijn' leventje aan het leven is met een vriendin, mijn hond en straks ook een baby.

Ik wil geen medelijden met mezelf hebben, echt niet. Ik ben niet zelig. Ik heb een prachtig appartment, helemaal alleen gekocht, een leuke baan en goede opleidingen. Lieve collega's, vrienden en familie om me heen. En toch mis ik iets. Niet per sé hem meer, maar wel juist die persoon die bij mij hoort. Ik hoor bij niemand meer. Bij m'n ouders ben ik niet meer thuis, maar in m'n eigen huis voel ik me ook niet thuis. En dat is een erg leeg en eenzaam gevoel.