Vandaag precies een half jaar alleen. Wat voor voor half jaar. De dalen waren diep, zeer diep. Een enkel topje is te zien, maar lang niet zo hoog als de dalen laag waren.
En toch had ik niet verwacht dat ik me ooit weer een 'beetje' mezelf zou voelen. Hoewel ik er nog niet ben hoor. Een nieuwe liefde zit er niet in, nog niet in ieder geval. Hoe bang ik eerst was om alleen te zijn, hoe bang ik nu ben een relatie aan te gaan. Want stel dat dat ook fout gaat en ik deze hel nog eens door moet? Eens maar nooit meer.

Maar ik ga door met m'n leven. Heb een nieuw huis, een nieuw begin. Genoeg vrienden om me heen die om me geven. Maar toch zijn er momenten dat ik hem mis. En die momenten ben ik zat. Ik wil ze niet meer, ik wil sterk zijn. M'n zelfvertrouwen is weg door wat er gebeurt is, terwijl ik een sterke vrouw ben, met een duidelijke mening.

En dus ben ik op bezoek gegaan bij een psychologe die heldervoelend is. En dat heeft me de ogen geopend. Ik ben niet zo'n spiritueel type, eerst zien dan geloven. Maar dit had ik nooit meegemaakt.
Zij vertelde me dat ook hij het zwaar heeft, net als ik. Hij is bang voor z'n gevoelens voor mij geworden. Hij vlucht, de relatie die hij heeft gaat niet lang duren. De reden waarom ik het laatste stukje niet los kan laten, is omdat er een grote kans is dat hij terug komt over een paar jaar. Maar tegen die tijd ben ik sterker dan hij en wil ik niet meer.
Ze vertelde nog veel meer, teveel om op te noemen.

Tja, je kan het geloven of niet natuurlijk. Ik had het even nodig om te horen dat hij toch ook onze liefde niet zomaar aan de kant had gesmeten. Hem terug willen is een ander verhaal. Dat wil ik niet meer. Dat wordt me steeds duidelijker.

Ik ga lekker door met mezelf opnieuw leren kennen. De dingen doen die ik echt leuk vind! En wie of wat er op m'n pad komt, ik zie het vanzelf wel!

Liefs Eleanor