Ik ga gewoon opnieuw beginnen. Alle contact met ex is verbroken. Ik hoef hem nooit meer te zien om te spreken.
Hij heeft me een brief gestuurd, waarin ie verteld dat ik niks meer van hem krijg, dus geen geld meer, niks. Dat ik met modder gooi en bezig ben zijn goede herinneringen af te brokkelen. Het komt erop neer dat hij een groot en zielig slachtoffer is en dat ik moet stoppen met hem zo pesten... Nou vraag ik je...
Ik ken hem zo niet meer, hij is niet meer degene die mijn zielsverwant was. Ik heb hem een berichtje gestuurd dat ik vanaf nu alle contact verbreek met hem. Ik wil niks meer met hem te maken hebben. Heel vervelend van het geld, want hij heeft me nu in een heel moeilijk pakket gebracht, maar ik kom er wel! Hij heeft het idee dat ik niet zonder hem kan. Hij moest eens weten!

Dus ben ik mijn leven aan het reorganiseren. Ik heb een nieuw appartement gekocht, een paar dorpen verderop. Op fietsafstand van mijn werk en ver weg van hem vandaan. Ik heb echt zin in om het helemaal mijn plekkie te maken. Tot die tijd ga ik bij mijn ouders wonen, sla ik mijn spullen op en kan ik nog even lekker sparen.

Maar toch blijven er, wel steeds minder gelukkig, moeilijke momenten voorbij komen. Ik kan emotioneel worden bij de lieve kaarten die van iedereen krijg, om me succes te wensen, te laten weten dat ze aan me denken. Ik vind het zo lief.
Ik vind het moeilijk dit huis straks achter te laten. Mijn oude, vertrouwde leventje, de liefde die we hier gedeeld hebben, waar de pup is opgegroeid. Ik probeer er niet teveel bij stil te staan, maar soms overvalt het me gewoon. Hoe kan mijn leven zó veranderd zijn vraag ik me soms af.

Maar ik kan mezelf ook steeds beter tot de orde roepen. Het loopt zo, zó fantastisch was je relatie echt niet! En dat weet ik ook wel, we hebben hele moeilijke momenten gehad en ik heb altijd heel erg moeten knokken voor ons. Ik heb me zo vaak alleen gevoeld.

En dat is nu juist het gevoel waar ik moeite mee heb. Het alleen zijn. Nu woont, nog steeds, mijn zusje bij me. Straks even bij mijn ouders terug, maar dan zal ik er toch aan moeten geloven, ik moet dan alleen gaan wonen. Ik zie er zo tegenop. Heb echt het idee dat ik eenzaam zal zijn. Het zal vast wel wennen zijn, het alleen thuiskomen, maar ook alleen blijven. Nog steeds als mijn zusje onverwachts thuiskomt, heb ik de neiging om te roepen 'Hoi schat!!'. Triest eigenlijk he?

Ik ben nu bijna 2 maanden alleen. De angst dat ik altijd alleen zal blijven is er nog steeds, maar is minder op de voorgrond. Er zal vast een moment komen dat ik iemand ontmoet die mij wel waard is! Tot die tijd ga ik mezelf leren kennen, gelukkig worden met mezelf. In mijn nieuwe huisje, wat echt een paleisje zal worden! Mijn nieuwe 'geboorte', maar nu als 26-jarige....