Ik ben al een tijdje verder, het is al bijna 3 maanden uit tussen mijn ex en mij. Ik ben mijn spullen aan het pakken om alles op te slaan en zelf voor 3 maanden weer bij m'n ouders te gaan wonen.
Het gaat opzich redelijk met me. Ik ga mee in het leven, zeg maar. Toch kan ik nog niet zeggen dat ik echt zielsgelukkig ben, terwijl ik dat wel ben geweest, samen, maar ook alleen.
Ik ben het type dat overal met volle teugen van kan genieten en zielsgelukkig kan zijn met de kleine dingen. Het lijkt alsof ik dat kwijt ben, alsof ik veranderd ben. En dat zou ik heel erg vinden. Juist dat onbevangen wil ik behouden.
Ik vraag me af of ik weer helemaal mezelf zal worden, of dat ik toch een klap heb gehad van dit hele verhaal. Ik ben zo bang dat ik mijn vertrouwen verloren ben in mensen. Er is zoveel gebeurt de afgelopen 3 maanden. Alles wat me lief was, ben ik kwijt lijkt wel.

En nu ben ik ons huis aan het leeg halen. We hebben hier samen 4 jaar gewoond, zoveel mooie, leuke en soms ook verdrietige momenten meegemaakt. Bij alle spullen die ik tevoorschijn haal, heb een gedachte. Het vreet energie, ik kan de hele dag wel janken, maar ik doe het niet. Ik ben het zat, zo zat gewoon. Een hoop spullen gooi ik weg. Ik wil ze niet meer, ik wil niet meer herinneren. Ws heb ik over een paar jaar spijt maar dat moet dan maar. Nu voelt het gewoon niet goed om 'onze' spullen mee te nemen. Ws ben ik te emotioneel nu, kan ik niet rationeel meer denken, maar dat is jammer.

Ik vraag me af wanneer ik me weer mezelf ga voelen? Ik had van te voren gedacht dat 3 maanden wel genoeg was. En tuurlijk ben ik al een heel stuk verder dan eerst, maar gewoon niet ver genoeg. Ik zou morgenochtend wakker willen worden en me gewoon weer goed en gelukkig willen voelen!