Oh!

Twee vrienden kwamen mij helpen klussen.
Ik moest huilen van ontroering,
en dankbaarheid.
Ik ben echt niets (meer) gewend.
Dat het zo ver heeft moeten komen…
Wow.

Ik voel me leeg.
Geen liefde of warme gevoelens.
Alles is weggegeven en er is geen nieuwe liefde meer.
Zelfs de laatste kruimels zijn weg.
In de liefde is het geven en nemen.
Maar bij ons was het vooral eenrichtingsverkeer.
Ik ben zo bang dat ik nooit meer liefde voor iemand kan voelen.
Of dat ik mezelf wéér teveel geef.
Kan je teveel van iemand houden?
Bestaat dat?
Mijn ziel is overvallen en beroofd.
Of laat ik het zo zeggen: ik heb me laten beroven.
HELP!

Veel blogs hier gaan over conflicten, ruzies, haat, manipulatie.
Contact tussen twee mensen. Weliswaar negatief, maar er is nog contact.
Zelf lijk ik het tegenovergestelde mee te maken: mijn ex communiceert/reageert helemaal NIET.
Totaal gevoelloos komt hij over.
Het boeit hem niet. Of nou ja, zo voelt het voor mij.
Acht jaar worden weggegooid en genegeerd.
Hoe het met mij gaat wordt ook niet gevraagd.
Ik vind het verwarrend en pijnlijk.
AUW

Vandaag kwam je langs. De hond droppen. Jij kwam terug de stad in, moest vanavond uit en ik ben nog steeds de puinhopen van jouw beslissing aan het opruimen (-> klussen in huis en de boel klaar maken voor de makelaar).

Ik heb je gisteren al een email gestuurd over al het werk aan het huis en wilde je nu laten zien en voelen wat een enorme klus het is. Jij leek het te zien, en bood aan volgende week te helpen. Maar dat is te laat, het meeste is al klaar. We hebben de afgelopen week keihard gewerkt.

Het gesprek vanmiddag verliep redelijk rustig. Er was eigenlijk niets meer te bespreken, alleen maar een boel handtekeningen zetten en de volgorde van de volgende stappen doornemen.

Maar ja, eenmaal thuis voelde ik ineens de woede omhoog komen. Ik vroeg hem of hij inmiddels ook thuis was aangekomen, en ja hoor hij had zijn nieuwe liefde ook meegenomen en ze komen pas zondag terug. Hoe kan je dat nou doen nadat je nét de papieren heb getekend? Niet eens even één avondje alleen om de boel te laten bezinken? En hij had al een week bij haar in huis gezeten.

Bah.

Morgen is het dan zo ver. Dan gaan we bij de mediator het echtscheidingsconvenant tekenen.
Ben heel verdrietig.
Maar misschien ook wel opgelucht na afloop.
Weer een stapje verder.
Maar pijnlijk is het zeker.
Ik voel me mislukt.