Lieve allemaal,

Wie heeft er een relatie gehad met een borderliner?

Gék word ik van alle gedachtes, vragen, verlangens…
Het heeft geen zin.
Het is uit, over, voorbij.
Hoe zou het zijn om niet meer te denken aan het gemis en niet langer te hopen..
Ik ga proberen wat meer stil te staan bij de relatie en alles wat daar niet goed zat.
Misschien helpt dat. Verzacht het..
Beseffen dat er ook heel veel narigheid en verdriet was.
Het was niet alleen maar leuk en fijn.
Nee zeker niet.
Okee het is heel pijnlijk allemaal maar ik probeer het om te keren: het kan alleen maar beter worden.
Toch?

Heeft iemand ervaring met deze aanpak?

Liefs DB

Oh!

Ik moet me inhouden…om geen email te sturen
…om niet te smsen of the appen
…om niet gewoon de telefoon te pakken en hem te bellen

Ik moet me echt inhouden om geen contact te zoeken.
Wat is het moeilijk!

Zou hij dat ook hebben?

Hij reageert niet eens meer op zakelijke vragen over het huis..

Zou hij nog aan me denken? Aan ons?
Is echt alle liefde verdwenen?
Mist hij me?
Is hij gelukkig nu?
Is zijn nieuwe liefde leuker, beter, mooier?

Heb ik er iets aan om zulke dingen te weten?

Nee. En toch spookt het steeds door mijn hoofd.

Wat is het zwaar.

Morgen zie ik hem weer.
Bij de advocaat.
Hij heeft ineens haast om de scheiding rond te maken.
Ik ben kotsmisselijk van de zenuwen!
HELLUP!

Hebben jullie dat ook?
Dat lege gevoel.
Bij iedere huilbui een stukje leger vanbinnen.
Alsof je hart is leeggeroofd.
Net als je denkt nu kan ik niet dieper zinken, komt er weer een overval.
De pijn blijft stukjes van je ziel pakken.
Het is alles overheersend.
Uitputtend.
Wat kan je hier tegen doen?

Ik mis je.
Denk je nog wel eens aan mij?
Hecht je waarde aan de afgelopen acht jaar?
Heb ik nog een plekje in jouw hart?
Je hebt mij zo'n pijn gedaan.
Ben je nu eindelijk op de plek waar je zo naar verlangde?
Je moet uit mijn leven, dat weet ik, maar toch mis ik je.
Ik bibber door en hoop op betere tijden..

Na acht jaar (waarvan drie jaar getrouwd) stap jij op, vanwege een crisis en 'om aan jezelf te werken'. Er zou geen ruimte meer zijn in jouw hoofd en hart voor iemand anders. Okee, dat is al moeilijk genoeg maar we dealen er maar mee.

Maar nu heb je binnen een maand een ander. Of misschien al wel langer? Ik weet dat jij al met haar omging. Mijn intuïtie klopte.

Ik blijf achter met niets dan pijn en herinneringen.