Het helpt wel, he... zijn slechte kanten zien, relativeren dat het allemaal niet alleen maar goed ging. Maar het helpt maar een beetje. Want eigenlijk, diep in je hart, denk jij te veel aan alles wat wel goed ging. Teveel met een roze bril. En je werd niet voor niks verliefd op hem.... Dus hij had ook goede eigenschappen. Maar zeker ook slechte....

Wat je ook kunt proberen is het belang van de relatie iets te relativeren. Hij is niet heeeeeel belangrijk voor je. Hij is hooguit een beetje belangrijk voor je. Maar hij is niet van levensbelang. Hij is niet onmisbaar. Je gaat niet dood zonder hem, je leven gaat gewoon door. Eigenlijk kan jij gewoon zonder hem bestaan.... Op die manier denken, dus je relatie relativeren, blijft misschien iets dichter bij jezelf, en misschien iets dichter bij de werkelijkheid. Hij, die niet-perfecte-maar-best-leuke toevoeging in je leven is voor jou niet onmisbaar......

Maar het lukte gewoon niet helemaal tussen jullie. Niet omdat hij zo'n enorme sukkel is, want dan had je hem in de eerste plaats niet moeten uitkiezen. Maar omdat relaties soms gewoon niet werken. En je er gewoon toch weer buiten kunt. Gewoon doorgaan met je leven. Als je kunt accepteren dat relaties soms niet lukken.

Eigenlijk komt het allemaal neer op accepteren hoe het loopt. Er is niet heel veel aan te veranderen. Als hij terugkomt komt hij terug. En anders loopt jouw leven gewoon door. Want JOUW bestaan heeft ook betekenis ZONDER hem. Dat is volgens mij de relativering die er in het hele verhaal zit.

Toch?

Knuffels
Waterman