Wie heeft hier ervaring mee?

Ik probeer het gedrag van mijn ex te begrijpen, en het niet helemaal persoonlijk op te vatten, maar kom er in mijn eentje gewoon niet meer uit. Het is een chaos in mijn hoofd. Hoe kan iemand zo met je omgaan? En waarom laat ik het gebeuren dat iemand zo met mij omgaat? Het is als een sluipmoordenaar…. stapje voor stapje ga je mee in de gekte, en verschuif je steeds ietsje meer je grenzen. Hoe kan het toch dat een intelligente, sterke persoon zich zo laat afbreken door een ander..? Het is net een verslaving. Je weet dat het niet goed voor je is, en toch blijf je er mee doorgaan. Ik snap het niet.

Okee, een persoonlijkheidsstoornis… dat geeft bepaald gedrag, maar je bent daardoor geen voorgeprogrammeerde robot, toch? Er is ook nog zoiets als een eigen wil en eigen verantwoordelijkheid.

Wie heeft een soortgelijke ervaring? Hoor heel graag van jullie.

(PS ik heb dit label niet zelf op hem geplakt, verschillende hulpverleners hebben deze diagnose bij hem gesteld en hij is voordat wij elkaar kenden ook een aantal keer opgenomen geweest. Sinds afgelopen zomer is hij cold turkey met al zijn medicatie gestopt en vertoont hij manisch gedrag)

Liefs,
Dr Bibber

drbibber's blog
login of registreer om te reageren

Woe, 06/05/2015 - 02:09 — Amber77 (of verwijderd)

Ik...ik heb zelf trekken van

Ik...ik heb zelf trekken van borderline

Misschien had je je kunnen verdiepen in wat het inhoudt samen met hem, ik vind dat een partner dat wel kan doen, ipv alles op hem af te geven. Heb je gevraagd waar hij last van had, ben je een keer samen wezen praten?

Ik begrijp heeeeel goed dat je pijn en verdriet hebt, maar eerst vond je het een geweldige man, maar nu je weet wat hij mankeert lijk je alles daar op te gooien. Je bent 9 jaar samen geweest met hem, dus zo n monster zal het niet geweest zijn?

Hij heeft een ander, dat is spijtig, maar ging hij vreemd? Sloeg hij je? Dan is het anders natuurlijk. Al ben je daar dan ook nog altijd zelf bij en moet je dat natuurlijk niet accepteren.
Ik begrijp niet zo goed wat de borderline ermee te maken heeft in jouw verhaal..hij wou aan zichzelf werken, en kreeg een relatie met een ander. Als hij niks had gehad, had je waarschijnlijk niet zo slecht over hem gepraat.

Ik praat niks goed van jouw ex, ik ken hem niet, maar probeer niet iedereen over 1 kam te scheren aub.. ook niet alle moslims zijn terroristen..

Ik wil je graag meer vertellen over borderline als je dat wil. Nu is het voor mannen wel heel anders dan voor vrouwen..maar borderliners hebben ontzettend veel gevoel, en inlevingsvermogen in tegen stelling tot narcisten. Dat je daarbij weg blijft begrijp ik. Ik weet zeker dat jouw ex van je hield. Wat maakt het uit welk label hij achteraf had? Het doet me denken aan een relatie van mij en een vriendje ooit. Het ging goed, niks ad hand, ik vertelde hem niet wat ik had. Toen ik het wel zei, was het uit. Maakte het mij ineens anders? Nee. het was puur het naampje.

het is altijd makkelijk omdat je jezelf zo vrij kan pleiten van enig blaam of schuld, en schuld is het ergste gevoel wat er is, dus alles om dat niet te hebben. Erg eerlijk vind ik het niet.

Sterkte, Amber x.

ps het b-woord...het is niet besmettelijk, laten we het gewoon borderline noemen.

Mensen met borderline zijn ook zo ontzettend talentvol, gevoelig, en creatief..het is geen eng soort iets..

Zat, 30/05/2015 - 10:07 — LittleAngell

Hoi, Ik (22 jaar) heb een

Hoi,

Ik (22 jaar) heb een relatie met een borderliner. Voorheen had ik met mijn ex vriend een relatie van twee jaar, ik heb hierdoor wel ingezien hoe een 'normale/stabiele' relatie eruit ziet. Totdat ik verliefd werd op een ander, namelijk een meisje (20 jaar) (ik ben biseksueel). Ik heb eigenlijk nog nooit erge problemen met haar persoonlijkheidsstoornis gehad. Sterker nog ik vind dat ik er erg goed mee om kan gaan. Toen ik haar net kende was ze de weg kwijt, geen vaste verblijfplaats/slechte vrienden/drugsgebruik en drankgebruik/geen ritme en regelmaat. Ik heb haar toen weer op het rechte pad gekregen, waardoor er een relatie is ontstaan. Daarbij hebben we duidelijke afspraken gemaakt over bijvoorbeeld het drank/drugsgebruik.

Natuurlijk heb ik soms wel last van haar symptomen, zoals het verwijten of de stemmingswisselingen. Maar ik trek me er niks van aan, net zoals dat verwijten dat doen ze alleen om mij pijn te doen terwijl ze er toch niets van meent. En als ze een dag depressief is dan laat ik haar gewoon met rust. Ik merk daarbij ook wel dat ze me probeert 'mee te sleuren' in haar stemming, maar ik laat dat niet zo gemakkelijk gebeuren.

Ik denk dat vooral bij iemand met borderliner goede communicatie belangrijk is. Daarnaast is het belangrijk voor die persoon dat hij of zij goed wordt beleid en eventueel medicatie krijgt. Mijn vriendin ken ik met en zonder. En ik zie dat ze er zelf heel erg van opknapt als ze gesprekken heeft gehad en haar medicatie krijg, ze voelt zich daardoor lekkerder in haar vel. Ook is het belangrijk dat jijzelf sterk in je schoenen staat, en dat bijvoorbeeld verwijten niet bij je in de koude kleren gaat zitten. Je kunt het beste gewoon denken 'hij of zij meent het toch niet'.

Ik snap ook niet waarom je het ziektebeeld zo afkraakt. Ik vind het in ieder geval met mijn vriendin nooit saai. Altijd nieuwe dingen uitproberen en daar hou ik van. Ze laat ook heel erg blijken dat ze om me geeft. In tegenstelling als je een relatie heb met iemand die geen borderline heeft.

Ik ben in ieder geval heel gelukkig!

Succes!

Wie is online

Enquête

drbibber's Buddies