Vandaag kwam je langs. De hond droppen. Jij kwam terug de stad in, moest vanavond uit en ik ben nog steeds de puinhopen van jouw beslissing aan het opruimen (-> klussen in huis en de boel klaar maken voor de makelaar).

Ik heb je gisteren al een email gestuurd over al het werk aan het huis en wilde je nu laten zien en voelen wat een enorme klus het is. Jij leek het te zien, en bood aan volgende week te helpen. Maar dat is te laat, het meeste is al klaar. We hebben de afgelopen week keihard gewerkt.

Jij reageerde kort en wilde weg ("haast"), ik zei dat je geluk hebt dat ik je rotzooien opruim, verantwoordelijkheden oppak die die jij liet liggen de afgelopen maanden.

Jij zegt "ik moet opschieten, ze staan op mij te wachten", ik zei aanhakend op onze whatsapp dialoog "je hebt duidelijk andere prioriteiten in het leven". En "ik weet dat je er nu niet over wil praten, maar op een dag zul je mij onder onder moeten komen, je hebt tegen mij gelogen, je zei dat je alleen wilde zijn, en je blijkt al twee maanden een nieuwe vriendin te hebben" …..

Je keek verwilderd om je heen en zei "ik weet niet wat ik moet zeggen, ik moet weg nu". En BAM, weg was je weer.

Ik ben benieuwd of je enig idee hebt wat je impact is van je beslissing.

Wat de consequenties zijn van je daden. Ergens hoop ik dat je je HEEL schuldig voelt.

Maakt mij dat een slecht mens? Ik weet het niet.

Geen idee of mijn woorden zijn aangekomen en of er ooit antwoord op komt. Maar het zat al zo lang in mijn hoofd. Ik ben blij dat ik ze bij jou heb neer kunnen leggen. Het geeft me kracht. Ook al wordt mijn situatie er niet beter op, en ben ik nog altijd het lulletje rozenwater dat voor een ander door het stof gaat ook al verdient die ander dat niet, ik heb in elk geval mijn gedachten kunnen verwoorden en kunnen uiten. Dat is in vergelijking met de oude dribber al een hele stap!