Ten tijde van mijn eigen ‘break-up’ waardoor ik op deze site belandde, kwam er een boosheid vrij die zich in zijn rauwe gedaante in elke cel van mijn lichaam leek te hebben gesetteld.

(note: waar ‘hij’ staat kan uiteraard ook ‘zij’ worden bedoeld.)

Ik lees veel blogs, waarin de blogger enorm worstelt met een (ex-)partner die ‘er (nog) wel is’, maar ‘ook weer niet’. Soms een worsteling van járen. Partners die maar ‘voor de helft, of minder, in de relatie staan/stonden’. De constant in twijfel zijnde partners aan je zijde, die nét genoeg begaan met je lijken, nét genoeg lijken te willen investeren, nét genoeg lijken te tonen dat zij het echt serieus met je menen. De investering is voelbaar nooit voldoende—maar wel altijd ‘nét genoeg’ voor je om geen streep onder het samenzijn te (willen) zetten. Want: wat als het beter wordt?! Het is allemaal nét genoeg om je hoop en wensen te blijven voeden ‘dat het wellicht beter zal gaan worden, als [vul de reden maar in] …’.

Een volgeladen kunstenaarscafé. Het was midden zomer tijdens de zomerstop. Aanstormend talent mixte zich nieuwsgierig met de praktiserende studenten en afgestudeerden. Zij zat in haar 1e jaar van de kunstacademie; het één na laatste jaar voordat ze de grote switch zou maken naar een studierichting in het veld waar zij nu werkzaam is.

Elke week opnieuw lees ik één of meerdere blogs, waarin het thema “Afsluiting” ter sprake komt. En dan met name vooral de zeurende & jeukende behoefte die de ‘achterblijver’ blijft ervaren om ‘zaken’ met de ex duidelijk te kunnen afronden. De onstilbare behoefte tot steeds weer contact met de ex onder de noemer “nog moeten blijven ‘praten’ met elkaar om antwoorden en duidelijkheid te (ver)krijgen”. De onomstotelijke overtuiging dat, als je eindelijk de gewenste antwoorden van je ex gaat krijgen, je het “eindelijk kunt gaan afsluiten” en “de ex kunt gaan loslaten”.

***Ik voel me verplicht een waarschuwing uit te zenden naar de individuen die elke mogelijke inhoudelijke discussie willen sussen onder de noemer ‘laten we het gewoon gezellig houden’ en “ik zit hier niet op te wachten met al mijn eigen sores”. Mijn inziens mag er soms best wel even wat vuur onder de pruttelpan; je bent tenslotte niet verplicht om met de pot mee te eten. En dus, mijn advies: wanneer je je niet kan vinden in een discussie of uitwisseling, sla deze blog dan over

Omdat mijn reactie zo'n lang verhaal is geworden, toch maar besloten het op mijn eigen blog te plaatsen. Helaas kan ik het niet meer verwijderen uit 'recente reacties'--vandaar tweemaal verschenen)

-----

Het valt mij op, dat 'houden van' en 'liefde', maar al te vaak gebruikt wordt als rechtvaardiging om een alarmerend onstabiele en onbevredigende relatie in stand te houden:

"maar ik hou van haar...",
"maar ik kan niet zonder hem...",
"maar zij is mijn alles...",
"maar hij is de liefde van mijn leven...",
"maar ik blijf haar willen...".