Een volgeladen kunstenaarscafé. Het was midden zomer tijdens de zomerstop. Aanstormend talent mixte zich nieuwsgierig met de praktiserende studenten en afgestudeerden. Zij zat in haar 1e jaar van de kunstacademie; het één na laatste jaar voordat ze de grote switch zou maken naar een studierichting in het veld waar zij nu werkzaam is.

Hij op weg naar het terras buiten, zij voor een nieuwe bestelling op weg naar binnen. Hij was lang; ze moest naar hem opkijken. Childlike wondering eyes. Dwars door haar heen. Groen, omringd door dikdonkere wimpers in een sunkissed gezicht. Geserveerd met een glimlach die haar voor even terugbracht naar dat moment op een schommel waar het bereiken van het hoogste punt in de lucht, je buik prettig kietelend laat omdraaien.

Als magneten waren ze die avond onherroepelijk naar elkaar toe getrokken. Een avond die herinnerd zou worden door geluk kietelend in vier mondhoeken, gebracht door de euforie waarin het voelt ‘dat alles mogelijk is’. Alles open staat. De geur van een chocolade & mint desert op hun adem en de lange, zoetfrisse kus die daarop volgde, buiten, na een bemotregende omhelzing in de zwoele zomernacht. Achter een kus gaan zoveel onuitgesproken woorden schuil. Het moment dat veel langer leek te duren dan de seconden waarin ogen aan de spreekwoordelijke deuren van elkaars ziel kloppen.

Zij viel eerst. En hij, niet lang erna, ook. Vrije val. Twee jaar lang, onafscheidelijk. Nachten samen vielen zij samen, tussen halfwakkere incomplete zinnen & dromen, liggend als de zilveren lepels opgeborgen in een rood-velours beklede antieke bestekkist. Samen lopend in de drukte, en het tedere gezoek om een tas en een jas heen, naar de warmte van een hand, omdat het meest uitgesprokene dat soms tegen elkaar te zeggen valt niets meer nodig heeft dan vingers die zachtjes knijpend in elkaar worden verstrengeld.

Beloftes werden uitgesproken tijdens de reclame van een laat filmmatinee, in het ‘stout-zijn’ weggedoken in de zwarte stoelen op de achterste rij van een Filmtheater. Plannen werden gesmeden in een café met zijn brutale hand aan de binnenkant van haar dijbeen. Over een toekomst werd gepraat tijdens onbezorgde autoritten naar het strand of supermarkt—en een jaar later richting Spanje, het land van zijn moeder. Onder wijdgespreide sterrenhemels waar zij hun liefde en verlangen in alle vurigheid hongerig consumeerden, vervolgde de rit zich onder witgevlekte wollige hemellandschappen gevuld met speelse plagerijtjes, vurige dialogen en luisterend of meezingend met persoonlijke muziek afspeellijsten. In plaats van twee te zijn in het centrum van hun universum, waren ze één, uitgespreid tot in het oneinige.

Totdat …

Elke dag onzichtbaar een beetje meer, de grenzen in hun band vervaagden. Nachten samen vielen zij alleen, waar die ene lege plek in die voorheen complete bestekkist, als een mislukte roof voelde. Één lepel weg, de set incompleet, in waarde afgenomen. Filmmatinees werden met anderen ingevuld, waar hij zich in de bioscoopstoel vleide naast andere vrouwen die hij, als ‘gewoon een vriendin’, meevroeg. Er stonden er genoeg in de rij, voor deze man met zijn donkere manen. Er volgden feestjes waar hij alleen naartoe ging en dronken bij vrouwen op een matras in slaap viel. Sliep. ‘Gewoon een vriendin, kleding bleef aan’. As if. Het vuur van haar verlangen vatte vlam in het vuur van haar jaloezie.

Het werd duwen & trekken. Zij wilde niet loslaten. Hij twijfelde, maar niet genoeg om hun samenzijn compleet af te breken. Er was iets, aan haar, dat verslavend op hem in werkte, waar hij steeds weer naar terug keerde. Hoewel een definitieve breuk haar verlossing zou zijn geweest, werd het feit dat hij het niet ‘doorzette’, door haar gezien als een teken dat hij eigenlijk nog steeds het liefste met haar verder wilde. Dus bleef zij, wachtend tot hij de weg naar haar terug zou nemen. Hij leek zich open te stellen voor andere vrouwen, maar niet officieel genoeg om haar uit haar ‘je hoort bij mij’-ambt te zetten. Zij, op haar beurt, probeerde zijn twijfel te compenseren. Te investeren in het opvullen van de tekorten waar hij het liet afweten. Zij zorgde, gaf, deelde, schonk, bood aan, voldeed, was beschikbaar & ontvankelijk voor elk contact dat hij in haar richting bleef initiëren. Zij was SuperMensch, hoe kon ze zijn terugkeer niet waard zijn? Hij zou terugkomen!

Onwelwillend om te aanvaarden dat de verandering in hun samenzijn, vanuit haar ook om een gedragsverandering vroeg. You can’t stop what’s comin. Well, yes, she could?! Niet bereid om toe te geven dat het avontuur waar zij samen aan waren begonnen, voor hen beide individueel wellicht inmiddels een andere richting in petto had. Eb had hen gebracht, vloed zou hen weer meevoeren. Universele wetten. Verzet je niet. Maar waar hij inmiddels de vaste grond had bereikt en al aan een wandeling van haar vandaan was begonnen, vloog zij nog steeds in de vrije val om hem heen...

Zelfs toen hij haar die mail stuurde, met ‘hey’ en iets over onverenigbare wensen en verlangens, zocht zij naar een woord, een zin, waarin zij hem kon vastgrijpen. Hem kon betrappen op een tegenstrijdigheid, waaraan zij al haar hoop weer kon ophangen aan het voetstuk waarop zij hem inmiddels geplaatst had. En die vond zij. In de vorm van “ik geef nog zoveel om je, wil je niet uit mijn leven zien verdwijnen”.

Ze bleven elkaar zien. Voor hem wellicht meer uit gewenning en gemak—voor haar uit noodzaak. Ja, hij voelde zich nog steeds tot haar aangetrokken. Maar, nee, het was geen relatie meer ‘en hij stond open voor anderen’. Ze wilde niet loslaten. Ze was bereid met ‘anderen’ te strijden. Bereid te bewijzen wat zij waard was.

Hij ontwikkelde een crush op een danseres. Ze hadden net gevreeën toen hij het haar vertelde; één van die vele avonden waarbij verlangen naar elkaar het won van de realiteit ‘dat er geen relatie was’. Ze hoorde hem praten, op het ritme van het snelle, luide bonzen onder haar linkerborst, de koude rillingen over haar rug, de tintelende hitte onder haar huid, het draaien van haar maaginhoud. Hij ging danseresje mee uit vragen. De tinteling in zijn ogen, opgeroepen door gedachtes aan deze dansende muze, boorden diep in haar als een venijnige dolksteek. Het moment voelde onwerkelijk op de manier zoals zij mensen op televisie kon bekijken alsof ze maar een paar meter van haar vandaan bestonden –terwijl het besef bestond, dat zij ver weg zijn aan de andere kant van de wereld waren.

“Dit is niet mijn leven”, dacht zij en hoopte dat zij elk moment wakker zou worden in de behandelstoel van een tandartenspraktijk.

Maar de verlossing bleef uit …

[Fast forward]

“Ik ben Chelle en ik was ooit een Overgiver”.
“Hi Chelle”. In de ruimte klinkt de begroeting van een gezamenlijke groep stemmen bij elkaar.

Ik herken veel Overgivers in de verhalen die ik hier lees op de site. Verhalen waar het gaat over ongelijkwaardige relaties of situaties waar het niet (meer) wederzijds is. Maar er wel allerlei manieren, excuses en methodes worden gebruikt om het tóch ‘wederzijds’ proberen te maken. Er lijkt altijd sprake te zijn van ongelijkwaardigheid, waarbij 1 partner niet weet wanneer te stoppen met het ‘geven’ en investeren.

Tijdens de queeste waarmee zij met het ‘maar blijven geven’ pogen te krijgen wat zij willen (de relatie en/of voortgang ervan, de waardering, het nodig willen zijn, de aandacht, de bevestiging, de ego-stroke), verliezen zij het zicht op zichzelf en eigen behoeftes. En niet alleen dat. Ook het zicht op eigen grenzen, waardoor deze worden uitgerekt en overschreden—inclusief de grenzen van die ander waar maar steeds overheen ‘gegeven moet’ (blijven) worden.

Wanneer is het genoeg? Hoe ver ga je in dat ‘geven’, totdat je aan jezelf moet gaan toegeven dat je meer hebt gegeven dan je eigenlijk bereid was te verliezen? Dat het meer van je wegvreet, dan dat het toevoegt? Wat zit er eigenlijk verscholen achter dat ‘eindeloos blijven geven’-complex?

Mijn verhaal gaat meer dan 10 jaar terug. Ik was 22, staand op de grens van onervarenheid—en vechtend tegen de val waar inzichten mij ten deel zouden (moeten gaan) vallen. Het is moeilijk terug te halen of ik me toen helder bewust was in welke positie ik mij herhaaldelijk door mijzelf liet terug zetten—helemaal als ik ernaar kijk met het inzicht dat ik inmiddels heb toegelaten.

Wat ik wel wist, is dat ik de vrijheden die ik mijn (ex-)geliefde toendertijd toestond, automatisch met verlies van mijn eigen grenzen, moest betalen. Ik was idolaat; dacht dat HIJ het WAS omdat ik al mijn focus op hem had gericht. Ik zag niemand anders. Weigerde los te laten—terwijl het, zeg ik nu, een bewuste keuze is die ik had behoren te maken.

Met grote frequentie probeerde ik mijzelf onmisbaar te maken, in de hoop dat hij zou beseffen hoe toegewijd en waardevol ik wel niet was. Ik was de begripvolle zelf. Mijn aantrekkelijke, bloedmooie zelf. Mijn geestige, briljante zelf. Mijn beschikbare zelf. In de hoop dat ik zijn twijfel zou weten om te buigen. Ik ging kapot aan elke confrontatie, die mij het tegendeel bewees. Een crush die hij had. Een telefoontje of bezoekje dat niet kwam. Erachter komen dat hij de nacht ergens anders had doorgebracht. Hem eindelijk weer in mijn bed terugzien, om vervolgens te ervaren dat zijn interesse niet verder ging dan een nachtelijke vrijpartij en koffie in de ochtend—en zijn vertrek gepaard ging met een “we zien elkaar wel weer”.

Ik geloofde dat mijn eigen acties hem zouden dwingen te veranderen. Wederom, mijn blik gericht op alleen hem. En zijn terugkeer. En in tussentijd genoegen nemen met de verarming van ons samenzijn. Terwijl, in nabeschouwing, zat de verlossing in het terugkeren naar mijzelf. Behoorde ik mijzelf, mijn blikveld, te veranderen.

De ironie is dat ik niet naar mijzelf kon terugkeren, zolang ik nog met hem bezig bleef. De mist viel over mijn zicht. Ik bleef hem zien, zoals ik hem wenste te herinneren, zoals hij eens was. Daar hield ik aan vast, dat hield ik voor ogen.

Terwijl, realistisch bekeken, die persoon in die hoedanigheid, er niet meer was. En daarmee, dat samenzijn ook niet meer. Hij was gegroeid—en het is niet eens relevant of dat in een goede of minder goede richting was. Het was zijn ontwikkeling—en daarmee een beweging in de richting steeds verder van mij vandaan. En ik had mijn investeringen daarop moeten aanpassen. Met andere woorden: ik had moeten stoppen met betalingen voor de diensten die door hem niet meer aan mij werden of konden worden verleend.

En daar is, waar het vast zat. Ik investeerde nog steeds in hem, gebaseerd op hoe het eens was. Weigerde de klik te maken, te accepteren, dat ‘eens’ was veranderd—dat ik ons had moeten laten ‘gaan’ en zuiver had behoren te behouden als prachtige herinnering, een ode aan die 2 mooie jaren.

Mijn investeringen namen een manipulatieve vorm aan. Ik speelde de jaloezie-kaart uit. Gooide mijn schoonheid in de strijd; trok andere mannen aan die op dat moment niets meer waren dan de pionnen in het schaakspel waar ik alleen hem schaakmat probeerde te zetten. Veegde alle pionnen van het bord op het moment dat hij, de koning, zich weer op het schaakbord liet zien.

Conflicten werden geboren. Hij werd defensief ten aanzien van de schuld-klachten die ik naar hem toe uitsprak. Hoe kon hij mij zo behandelen, terwijl ik zoveel voor hem deed, er altijd voor hem was? Ik ben je trouw, ik ben loyaal—en dit is je dank?! Dit is wat ik terugkrijg? Zie je niet wat je in je leven hebt? You owe me!

De verlossing kwam toen ik van studie veranderde. Ik had gewild, dat ik kon zeggen dat het mijn eigen inzicht in mijn eigen handelen was, toendertijd. Maar zo ver was ik toen nog niet. Ik vloog uit, naar een andere stad. En daarmee was de noodzakelijke afstand geboren—en de ruimte aanwezig om weer tot mijzelf te komen.

Finale.

Hoewel geholpen door externe factoren die mij weer lieten terugkeren bij mijzelf, ben ik in de loop der tijd mijn handelen van toen wel beter gaan begrijpen.

Ons begin kenmerkte zich door 2 mensen die elkaar op een voetstuk plaatsten. Prachtig, maar long-term, totaal onrealistisch. Het werkte in de hand dat wij elkaar allerlei onrealistische, goddelijke eigenschappen toeschreven, waar wij later beiden, in onze potentie, keihard vanaf donderden.

Investeren en ‘geven’ zijn geen slechte dingen, integendeel. Noodzakelijk om samen (op) te bouwen. Echter, investeren omdat je jezelf zo weinig waarde toeschrijft en je focus daarom dus ligt op ‘heel veel investeren’ en ‘jezelf constant beschikbaar stellen’ in een poging dat je daarmee je ‘eigen waarde’ opwaardeert, werkt heel veel persoonlijk leed in de hand. Je zoekt naar betrokkenheid bij die ander die, als je goed zou durven kijken, maar een gelimiteerde capaciteit aanbiedt waar het die betrokkenheid betreft. Waardoor, automatisch, er maar een gelimiteerde vorm van relatie mogelijk is.

Real killer.