(note: waar ‘hij’ staat kan uiteraard ook ‘zij’ worden bedoeld.)

Ik lees veel blogs, waarin de blogger enorm worstelt met een (ex-)partner die ‘er (nog) wel is’, maar ‘ook weer niet’. Soms een worsteling van járen. Partners die maar ‘voor de helft, of minder, in de relatie staan/stonden’. De constant in twijfel zijnde partners aan je zijde, die nét genoeg begaan met je lijken, nét genoeg lijken te willen investeren, nét genoeg lijken te tonen dat zij het echt serieus met je menen. De investering is voelbaar nooit voldoende—maar wel altijd ‘nét genoeg’ voor je om geen streep onder het samenzijn te (willen) zetten. Want: wat als het beter wordt?! Het is allemaal nét genoeg om je hoop en wensen te blijven voeden ‘dat het wellicht beter zal gaan worden, als [vul de reden maar in] …’.

Partners die zeggen te weten dat ze ‘met je willen zijn’—maar ‘ehm, dan weer even niet’. Om dan dagen of weken later zich weer te bedenken. En zich uiteindelijk weer daarover bedenken. En zo dat zich herhalende kringetje weer rond. Waarbij dat ene voetje, staand buiten de deur van de relatie, nooit dat stapje (naar) binnen zet. Nooit twee voetjes vol overtuiging binnen. Maar zolang er maar 1 voetje weer schuivelend binnen staat, wordt snel ingevuld, gehoopt, gedacht, gewenst en aangenomen ‘dat het andere onrustige, weifelende voetje uiteindelijk wel zal volgen’.

Opvallend, in al deze verhalen, is dat wanneer een partner niet volledig geïnteresseerd en betrokken is en dus ook de totale, volledige investering niet wenst te doen, het zeker niet automatisch betekent dat deze met zijn getwijfel vertrekt. Wat al deze situaties gemeen lijken te hebben, is dat die twijfelende ‘Hang-Around’ van een ex of ‘bijna ex’ of ‘op weg om ex te worden’-partner, toch niet geheel uit je leven verdwijnt omdat hem nog steeds vele voordelen worden geboden.

Dit patroon vindt zijn wortels in een dynamiek waarin het nauwelijks uitmaakt of heeft uitgemaakt wat wordt geflikt of nagelaten, waarin er op alle beloftes die niet worden waargemaakt nauwelijks onomkeerbare consequenties volg(d)en. Je bent zichtbaar (meer) aan het investeren en onderneemt vele pogingen om de gespleten haarpuntjes van de relatie te blijven verzorgen. Je blijft—zelfs tegen willens en wetens in—emotioneel beschikbaar en toeschietelijk. Vangt het wel (weer) op. Survival-modus. Opent toch weer die deur als er geklopt wordt. En al is het maar een kiertje, bij de aanblik van 1 voet die schijnbaar toch weer een stapje binnen wenst te komen, wordt de deur toch maar weer dankbaar opengegooid.

Want, in het hoofd van De Welwillende heeft zich inmiddels het volgende gedachtegoed ontwikkelt: de partner is er ‘nog steeds’ en het feit dat hij om je leven heen blijft draaien of zelfs weer (voor onbepaalde tijd) terugkeert, al is dat dan met lege handen, het berouw van alle shit dat is aangericht ineens gedragen, en daaraan gekoppelt wat nieuwe beloftes (waarvan wederom maar moet blijken wat daarvan werkelijk realiteit wordt), doet je geloven dat er potentieel is. Dat zijn komst of terugkeer impliceert dat hij draagvermogen heeft. Dat hij de relatie evenredig zal ‘meedragen’ en zich zal bewijzen dat hij wel de partner zal zijn die jij zo graag wenst.

Maar vooral, en dit lijkt vaak de grootste sucker waardoor je vervalt in het weer toelaten: ondanks dat er wellicht ergens in de dieptes van je ziel een stem zich laat horen die zich afvraagt of dit werkelijk om ‘jou’ is of stiekem gewoon gaat om alle ‘benefits’ die deze relatie met zich meebracht, laat je je toch verleiden door het verlangen en de hoop dat hij terug is voor JOU. Niet voor al de gemakken waarin je hem hebt voorzien. Niet voor de behoeftes die je voor hem vervult. En zeker niet voor alle voordelen die hij, de periode zonder jou, ineens heeft moeten ontberen. Nee, hij staat hier voor je neus en hoewel niet uitgesproken of expliciet zo gezegd, betekent zijn terugkeer tóch dat hij bereidt is om zich voor de relatie in te zetten…

…toch?

Het voelt als je validatie, zijn terugkeer. Wat je waard bent. Hij komt terug, of wenst het weer te proberen, omdat ‘jij het waard bent’. Euforische gelukzaligheid. De afwijzing die kwam met zijn eerdere getwijfel, de nog grotere afwijzing die voortkwam uit zijn keuze om bij je weg te gaan—lijkt in balans weer te zijn hersteld.

Degene die eens weg ging, is weer terug.

Hoe KUN je dit niet aangaan?

De strijd met de Afwijzing die iedere keer weer wordt geleverd bij een vertrek, gevolgd door de euforische staat van zijn als degene die bij je is weggegaan, weer bij je terugkeert. Iedere keer weer balanceren tussen ellende (hij ging weg) en geluk (hij is weer terug).

Ben je in staat te herkennen (en vooral in staat aan jezelf te kunnen/willen toegeven) wanneer er in een samenzijn met iemand aan diens kant een gebrek bestaat aan betrokkenheid, interesse en investering? Waaruit je zou kunnen opmaken dat je eerder als ‘een optie’ gezien word, dan als een ‘prioriteit’.

Is het eigenlijk niet heel simpel in twee versies onder te verdelen: you’re either IN, or you’re OUT? Je bent, waar het een exclusieve serieuze relatie betreft, niet ‘een beetje met iemand’. En je bent ook niet ‘een soort van samen' met iemand.*

[*Uiteraard zijn er op deze regel heel veel andere relatie-mogelijkheden, maar dan ga ik er voor het gemak vanuit dat dit gebeurt in samenspraak, waar partners mee akkoord zijn en zich prettig bij voelen. In het samenzijn waar ik over spreek en waar deze blog op gericht is gaat het voornamelijk over relaties, waar er in ieder geval 1 partner is die zich tijdens het voltrekken van de gebeurtenissen diep ellendig voelt.]

Het blijft mij mateloos intrigeren. Het vasthouden aan iemand, aan een relatie, die in de praktijk inmiddels allang heeft bewezen dat het ‘niet veel beter wordt’. Waarbij, op een paar periodes van schijnbare verbetering na, het vervallen in oude patronen onontkoombaar lijkt. Wat houdt je zo verbonden? Is het gebrek aan kleur en vorm in je eigen leven & bezigheden? Is het een chronisch gebrek aan eigenwaarde en de gedachte dat je ‘nooit beter zult ontmoeten dan deze’? Is het de veiligheid van dat wat je inmiddels gewend bent geraakt, ook al bezorgt het je juist onveiligheid?

Er wordt op dit forum veel gerefereerd aan ‘D(i)e (Ene) Ware’. Ik heb moeite om te geloven dat door al de ellende en het tergende afscheid heen, al deze ex-en echt ‘De Ware’ waren…