Hallo allemaal

Ik wilde jullie zo wie zo laten hoe het allemaal gelopen is, nu ongeveer een jaar later.
Allereerst JoeHoe!!!! Ik heb het kind toegewezen gekregen door de rechter.
Het eerste wat ik hierop zei was, gerechtigheid.
Maar van de andere kant, ze was ook niet komen opdagen op de rechtzaak.
Kan je, je indenken wat ze voor het kind voelt.
Maar oke, ik heb dus bijna een jaar geworstelt met gevoelens.
Wat ik ook heb gedaan is me gaan verdiepen in psychologie, psychiatrie, sociologie en dat soort dingen.
Het vreemde is dat ik het eigenlijk allemaal doe om psychisch sterker te worden.

Ik ben er een lange tijd niet geweest.
Eeven tijd moeten vrijmaken voor andere dingen en personen.
Het was vandaag een behoorlijke rot dag, en kenissen en vrienden hebben geprobeert dit tot het minimum te beperken.
Ook al ging dit met een beetje tegenwerking van mijn kant uit.
Ik was degene die eigenlijk nergens zin in had.
Maar door een slimme zet van een goede vriend van mij voelde ik me verplicht, hij liet me namelijk dingen beloven waarvan hij wist dat ik eigenlijk geen belofte kan breken.
Dus daar ging ik dan zwemmen, met een rot gevoel.
Ik had echt bijna overal commentaar op, zelfs op het water.

Gelukkig heb ik net de laatste nachtdienst achter de rug.
Al hoe wel gelukkig, ik heb mijn ouders gevraagt of ze vanavond ook op de kleine kunnen passen ,wat ze met alle plezier doen.
Ik heb het gevoel dat het verwerkingsproces nu harder wordt, en daar kan en wil ik het kind echt niet mee opzadelen.
De kleine houd zich wel sterk, althans zo lijkt het, maar volgens mij heeft ze ook veel verdriet.
Of ze is inderdaad blij dat haar moeder bij ons weg is.
Maar met het verwerken dat het over is, en ons daar geen extra pijn meer mee kan doen heeft ze een nieuw wapen ontdekt.
Haar recht om het kind te zien.

Gisteren best een leuke dag gehad, tot dat het weer avond werd en ik me moest klaar maken voor de nachtdienst.
Daarvoor eigenlijk al, damn, ik voel me nog altijd rot.
Dus is dit eigenlijk wel een goed moment om te schrijven.
Ik ben wel blij dat de kleine bij mijn ouders is, zo zadel ik haar niet op met dit.
Gistermiddag vertelde een goede vriend van mij dat hij verkering had.
Mijn angst is nu dat ik afgunstig ben tegenover hem.
Dat ik hem dit niet gun, terwijl ik hem eigenlijk alle geluk van de wereld gun.
Hij was er ook voor mij toen het net uit was.
Door dit te denken voel ik me eigenlijk nog rotter dan voorheen.

Ze zeggen wel eens, nieuwe ronde nieuwe kansen.
Nou het is Maandag, laten we maar eens kijken of we er deze week beter voor staan dan de vorige weken.
Het ergste is dat ik ook nog nachtdienst heb, dat wordt lekker dan.
Maar ook daar sleep ik me wel doorheen.
Dat wordt ook vroeg opstaan, want zonder kleine elke dag gezien te hebben, nee dat is een dag niet geleeft voor me.
Ik speel nu vaak ex-girlfriend van No doubt.
Ze zeggen wel eens dat muziek je kan beinvloeden.
Nou ik sta er wel open voor.
Ik ben nu ook wel eens de goede dingen op een rijtje aan het zetten wat gebeurt zijn nadat de relatie afgelopen was.

Gisteravond tegen een uur of 20.00, de telefoon.
Ik wou net de kleine in bed stoppen, mijn moeder, ze kwam de kleine halen zodat ik ook eens plezier kon gaan maken.
Een goede kennis van mij had dat zo ongeveer geregelt voor me met mijn moeder.
Idd heel lief natuurlijk.
Toen we op stap waren, was het in het begin leuk.
Lekker feesten, en ik lekker op de cola.
Ik was expres met de auto gegaan zodat ik wist dat ik geen alcohol kon drinken.
Na een paar uur, uit het niks, een rot gevoel.
Alsof het zo verkeerd was dat ik was gaan stappen.
Ik eerst denken dat er iets met de kleine was, dus opbellen naar mijn moeder (03.30 `s nachts).

Het gaat nu weer een stukje beter.
Toch blijf ik met sommige vragen zitten waarop ik zelf antwoorden kan geven.
Omdat ik dit zelf vaak doe als ik depri ben wil ik het jullie mee geven.
Zou ik zelfmoord plegen?
Tja wat zou ik er eigenlijk aan hebben, er zijn mensen die wel van mij houden en die om mij geven, dus dat is geen optie.
Drugs dan, lekker high zijn?
Hmmmm, en dan nog verder de put in zinken als dat ik me nu soms al voel, ook geen optie.
Alcohol dan?
Nou, het is bewezen dat verdriet een verdomt goede zwemmer is en nog harder terug komt als je het weg drinkt dan dat je het probeert te verwerken.