Gisteren belde mijn ex me weer eens op.
Dit keer kreeg ik de mededeling dat ze 3 keer een afaire heeft gehad tijdens onze relatie.
Tja, nog iets erbij om te verwerken, de muur wordt steeds dikker die ik tegen haar ben op aan het bouwen.
Ik moet alleen eraan denken dat ik dit niet tegenover iedereen moet doen.
Niet iedereen is hetzelfde.
Het is alsof ze denkt dat ik het soms al niet zwaar genoeg heb.
Een kind en dan ook nog mijn verdriet verwerken en zorgen dat ik geen negatieve dingen over haar tegen het kind vertel.
Het lijkt soms wel alsof ik de jackpot heb gehaalt.
En zoals ik net al schreef, ik wil geen muur tegenover vrouwen bouwen, want niet iedereen is zo.

Vandaag is een redelijke dag.
Aan de ene kant wel leuk aan de andere kant ook weer niet.
Ik vraag me soms af hoelang de pijn nog kan duren.
Een maand, een jaar, is het morgen voorbij.
Het internet geeft daar geen enkel antwoord op.
Bestaan er medicijnen tegen de pijn, is dit goed.
Ik heb ooit gelezen dat er een pil op de markt was tegen traumatische ervaringen, psychologie (februari 2005) dacht ik.
Zou die dan werken.
Ik weet dat die pijn voornamelijk uit eenzaamheid bestaat.
Ik merk dat de pijn vooral komt als m`n dochter weg is.
Maar ik heb ook momenten dat ik kan genieten van de eenzaamheid.

Gister heb ik niet geschreven.
Het was een rot dag, terwijl er ook leuke dingen gebeurde.
Ik ben daarom huilend in slaap gevallen thuis, ik wist niet meer wat ik moest doen.
Mijn ex beld me op, terwijl ze weet dat het me pijn doet.
En nou zou je zeggen dat ik de gsm niet zou moeten oppakken, maar het zijn vaak andere nummer waarmee ze beld.
Nou vraag ik me gewoon af, waarom wilt ze contact met me, terwijl ze weet dat het pijn doet.
Zou ze daar plezier uit hebben.
Ze zegt de hele tijd dat ze vrienden wilt blijven.
Ik kan op dit moment geen vriendschap met haar aan.

Maar er zijn ook leuke dingen gebeurt, zo heb ik contact gekregen met mad about a boy.

Het is weer zaterdag avond geweest en ik ben na mijn werk effe op stap geweest.
Inderdaad effe maar met een goede vriend op stap.
Ik had een vreemd gevoel in mijn maag.
Ik ging namelijk nooit alleen op stap, en het voelde niet juist dat ik daar was.
Vreemd eigenlijk aangezien ik me nu eigenlijk in twee strijd voel.
Op een moment wil ik niks meer met haar te maken hebben en de ander moment kan ik niet wachten tot dat ik haar stem hoor.
Ik ga ook hier weer van uit dat dit bij het hele proces van verwerken hoort.
Ik bid iedere avond in de hoop dat de goede Heer me een teken geeft en dat Hij me helpt met het verwerken.

Gisteren had ik (hoe stom kan iemand zijn) haar opgebeld.
ik heb haar verteld dat ik het niet zo gewild had, en dat ik het liever anders gezien had.
Dat we samen voor elkaar daar waren.
Ze zei dat we gewoon vrienden konden blijven en dat ze er verlopig niet aan toe was een relatie te beginnen.
Ik moch haar ook gewoon opbellen als ik daar zin in had, maar aangezien ze bijna geen beltegoed had, zou zij weiniger bellen.
Nu kan ik wel denken dat ik haar effe rust moet gunnen en dat het allemaal vanzelf wel weer goed komt, maar ergens zie ik dat niet gebeuren.
Wil ik dat zelf eigenlijk wel?
Ergens wel denk ik, ergens niet, dus denk ik dat ik ook hard aan die rust toe ben.

Nou vandaag ben ik maar weer eens opgestaan.
En dat terwijl ik gewoon in bed wou blijven liggen, omdat ik het nut er even niet van inzag om op te staan.
Het is nu al 2 weken over, misschien is het wel beter zo.
Zouden de andere dan toch gelijk hebben, en ben ik beter af bij een andere.
Ergens denk ik ook wel dat het beter zo is.
Ze wist dat ik nooit naar een vrouw zou slaan, en dat deed ze uitbuiten door mij wel vaker een mep in het gezicht te geven.
Tja, wat moest ik doen, ik heb haar nooit een klap ervoor terug gegeven, maar wel de nijging ertoe gehad.
Ik weet ook wat ik verkeerd doe, ik wil nooit langer dan 1 minuut negatief over haar praten.