Gisteren had ik (hoe stom kan iemand zijn) haar opgebeld.
ik heb haar verteld dat ik het niet zo gewild had, en dat ik het liever anders gezien had.
Dat we samen voor elkaar daar waren.
Ze zei dat we gewoon vrienden konden blijven en dat ze er verlopig niet aan toe was een relatie te beginnen.
Ik moch haar ook gewoon opbellen als ik daar zin in had, maar aangezien ze bijna geen beltegoed had, zou zij weiniger bellen.
Nu kan ik wel denken dat ik haar effe rust moet gunnen en dat het allemaal vanzelf wel weer goed komt, maar ergens zie ik dat niet gebeuren.
Wil ik dat zelf eigenlijk wel?
Ergens wel denk ik, ergens niet, dus denk ik dat ik ook hard aan die rust toe ben.
Ik moch ook gewoon het troetel naampje noemen, dat vond ze niet erg.
Maar waarom doe ik dat toch?
Waarom heb ik aanstalte om haar te bellen en haar lieve stem te horen?
Waarom mis ik haar armen om me heen en haar vingers die door mijn krullen friemelen?
Ook mis ik hetgeen dat als we een romantische film of drama keken, haar tegen me aan.
Ik zou graag willen dat dit weg ging.
Uitschakelen, het knopje omzetten en verder gaan.
Ik heb soms het gevoel dat ik de enige ben die weet wat het is om iemand te verliezen.
Het gevoel heb ik, maar ik weet dat er vele met me zijn die dit gevoel kennen.
Alleen op de wereld, iedereen kijkt me aan.
Het gevoel dat iedereen tegen elkaar zegt:"kijk daar loopt die loser die het uit heeft."
Toch weetik ergens dat dit niet zo is.
Dat ik niet alleen ben, en dat andere deze pijn al hebben doorgemaakt en erboven op zijn gekomen.
Het is dat dit een soort dagboek is en ik er alles in kwijt kan.
In het dagelijks leven probeer ik niemand met mijn gevoel op te zadelen.
Soms denk ik zelfs dat ik haar zie lopen, terwijl het totaal iemand anders is.
Doe ik misschien iets verkeerd, of is dit normaal?
Tja, die vragen houden me natuurlijk bezig.
Ik ben in ieder geval blij dat ik moet werken en dan mijn gedachte ergens anders bij moet houden.
Al is dit soms moeilijk, maar ik probeer het zo goed mogenlijk weg te duwen.

Beerke