Gelukkig heb ik net de laatste nachtdienst achter de rug.
Al hoe wel gelukkig, ik heb mijn ouders gevraagt of ze vanavond ook op de kleine kunnen passen ,wat ze met alle plezier doen.
Ik heb het gevoel dat het verwerkingsproces nu harder wordt, en daar kan en wil ik het kind echt niet mee opzadelen.
De kleine houd zich wel sterk, althans zo lijkt het, maar volgens mij heeft ze ook veel verdriet.
Of ze is inderdaad blij dat haar moeder bij ons weg is.
Maar met het verwerken dat het over is, en ons daar geen extra pijn meer mee kan doen heeft ze een nieuw wapen ontdekt.
Haar recht om het kind te zien.
Nou ben ik echt niet beroerd om haar dat te ontzeggen echt niet.
Belt er opeens een advocaat op, dat ze het kind wil zien.
Ik zeg nog is goed, zeg die advocaat, op zondag.
Ik schrikken, en vragen of het niet op zaterdag kan, nee op zondag.
Ik zeg nog dat het dan vaderdag is en dat ik leuke dingen geplant had, maar daar schijn ik dus goed pech in te hebben.
Ik heb nog geoppert dat ze zich geen bal tot nu toe heeft aangetrokken van het kind, maar het mocht niet baten.
Zondag moet ik de kleine naar haar toe brengen en wel om 08.00 `s morgen en mag ik haar om 20.00 halen.
Ook daar ben ik tegenin gegaan, en gezegt dat als hun zich niks aantrekken van mijn gevoelens en die van het kind, maandag is school en dan wil ik dat het kind om 20.00 in bed ligt.
Nou daar kon over gepraat worden en om 19.00 halen was dan geen probleem.
Ik heb nog buro jeugdzorg opgebeld, mar hun hadden eerst gebeld, nog voordat ze mij belde.
Volgens hun heb ik geen poot om op te staan en mag ik van geluk (wat is dat nu ook alweer geluk) spreken dat het alleen zondag is.
Als ze zou willen kan ze aanspraak maken en het kind via de rechter proberen van me af te pakken.
Nu weet ik wel dat ze dat niet doet, aangezien vrijdag haar stap dag is en ik niet elk weeekend kan.
mijn eigenlijke contact persoon van buro jeugdzorg is met zwangerschaps verlof, anders had ik nog iets.
Maar die wat ik ervoor in plaatst heb gekregen is gewoon vrouw gericht.
Nu heb ik niks tegen vrouwen en vrouwgerichtheid, maar eerst laat ze me dubbel het verdriet oplossen en nu doet ze zoiets.
Het is gemeen, en ik weet me geenraad meer.
Als ze me dadelijk ook nog het kind afpakt heb ik eigenlijk niks meer, maar dat laat ik niet gebeuren.
Wel is mijn hele dag ervan rot geweest.
Ze heeft weer een manier gevonden om me pijn te doen, en nu nog harder dan tevoren.
Vaderdag heb ik niet meer, en het ergste van alles het kind wilt helemaal niet naar mama.
Ik mag natuurlijk degene zijn die het kind doet voorbereiden.
Dus heb ik weer dubbele stress.
Ik weet nu wel zeker dat ik de duivel gezien heb en er 9 jaar iets mee heb gehad.
Het kan niet anders, ieder mens heeft gevoel, maar zij is geen mens, want gevoel heeft ze niet.
Ik weet dat het hard klinkt, maar het is wel zo.
Wat heb ik in godsnaam gedaan om dit te verdienen.
Ik heb de meest uiteen lopende gedachtes gehad, maar weet dat ik het niet doe.
Zo wie zo voor mijn dochter niet en om een persoon die me heel dierbaar is geworden als vriend.
Ik hoop dat als iemand dit leest me ergens op een manier kan helpen, want ik moet hieruit komen.
Ik heb veel verdriet hiervan en heb gister dus bijna de hele dag gehuilt.
Vanavond wou ik vene tijd voor mezelf vandaar dat ik mijn ouders gevraagt had om op de kleine te letten.
Als ik huil dan, dan ziet ze het niet, ik moet haar kunnen steunen.
Ook al weet ik dat ik veel verdriet heb.
Maar ik moet haar laten zien dat ik sterk ben zodat ze ook sterk kan zijn.

Beerke