Gisteren best een leuke dag gehad, tot dat het weer avond werd en ik me moest klaar maken voor de nachtdienst.
Daarvoor eigenlijk al, damn, ik voel me nog altijd rot.
Dus is dit eigenlijk wel een goed moment om te schrijven.
Ik ben wel blij dat de kleine bij mijn ouders is, zo zadel ik haar niet op met dit.
Gistermiddag vertelde een goede vriend van mij dat hij verkering had.
Mijn angst is nu dat ik afgunstig ben tegenover hem.
Dat ik hem dit niet gun, terwijl ik hem eigenlijk alle geluk van de wereld gun.
Hij was er ook voor mij toen het net uit was.
Door dit te denken voel ik me eigenlijk nog rotter dan voorheen.
Zoiets kan ik toch niet maken.
Dus probeer ik mijn gedachte ergens anders op te richten.
Daar bedoel ik niet mee, over zijn verkering maar mijn rot gevoel.
Ach het klinkt zo egoistisch.
Ik merk dat ik echt heel depri begin te worden.
Ik had zelfs zelfmoord gedachtes, terwijl ik weet dat ik ze niet wil uitvoeren omwille van de kleine.
Anders had ik dat allang waarschijnelijk gedaan.
Er moet toch een manier zijn om hieruit te komen.
Misschien dacht ik te snel dat het geweldig ging.
Volgens mij moet ik eens niet zoveel gaan denken, en dat eens aan andere over gaan laten.
Als ik straks wakker wordt en ik zou dat gevoel nog steeds hebben wordt het tijd dat ik profesionele hulp ga zoeken, via de huisarts.
Dat kan ik niet maken om zo te denken, ik moet er voor het kind zijn, en mezelf even naar de achtergrond duwen.
Ik vind het persoonlijk heel erg, maar ik weet me geen raad met die gevoelens waarmee ik nu zelf in gevecht ben.
Janken dat ik zelf geluk wil, heeft geen zin, daar zal ik aktie voor moeten ondernemen.
Maar op dit moment zie ik niks positiefs in.
Ik denk dat iedereen om me heen gelukkig is, en ik zelfmedelijde ben op aan het wekken.
Help............

Beerke