I want you to know, that I'm happy for you
I wish nothing but the best for you both
An older version of me
Is she perverted like me
Would she go down on you in a theatre
Does she speak eloquently
And would she have your baby
I'm sure she'd make a really excellent mother

'cause the love that you gave that we made wasn't able
To make it enough for you to be open wide, no
And every time you speak her name
Does she know how you told me you'd hold me
Until you died, till you died
But you're still alive

And I'm here to remind you
Of the mess you left when you went away

Ik vertrek morgen op vakantie. Er tussenuit zijn zou me normaal goed doen maar ik vrees voor de zaak. Ik vertrek samen met 5 andere mensen. Grote probleem is dat mijn ex waarschijnlijk zal meegaan. Ik weet het niet zeker aangezien we geen contact hebben en als we elkaar horen dan wordt er niet over gesproken. Mss ga ik beter niet mee maar de reis heeft me enorm veel geld gekost en eigenlijk wil ik er ook even tussenuit, met of zonder ex. Het is een vrij exclusieve reis die ik niet zomaar wil opgeven. Zeker niet voor iemand die mij nu zo’n pijn aandoet.

Het is ondertussen bijna 7 weken (kan het bijna niet geloven dat ik hem al zolang niet meer heb kunnen vastnemen) dat mijn partner heeft beslist om zijn leven verder te zetten zonder mij. Het is hartverscheurend om de liefde van je leven te moeten laten gaan zonder enige waarschuwing of aanleiding. Ondanks alle goede tips en steun op deze site vraag ik me af of de pijn ooit echt over gaat? Vervaagt dat intense gevoel van liefde voor iemand of blijft het voor altijd hangen? Verdwijnt dat drukkend gevoel van pijn, verdriet en woede?

Ik ben niet echt een grote fan maar deze liedjes geven me kracht als ik er even door zit. Ik zing ze dan uit volle borst mee en dat lucht op. Vooral de volgende zinnen maken dat ik me terug wat beter voel:

Shot through the heart, and your to blame
You give love a bad name
I play my part and you play your game
You give love a bad name

It's my life
And it's now or never
I ain't gonna live forever
I just want to live while I'm alive
My heart is like an open highway
Like Frankie said
I did it my way

Zaterdagavond, 20u en helemaal alleen. Mijn tranen vloeien over mijn wangen. Ik voel me eenzaam en verdrietig. Zonet telefoon gehad van mijn ex: 'hij had nog 5min tijd om me te bellen om een paar dingen te "regelen" vooraleer hij op restaurant ging eten waarschijnlijk met zijn nieuwe vlam'. Wat doet dat pijn...

En dan probeer je de dag door te komen met onderdrukte tranen en die enorme druk op je borst. Probeer je een hele dag dat verdriet een plaats te geven. Ben je al 7u bezig met jezelf rustig te maken en tegelijk zot omdat je hem niet meer hoort en eigenlijk wil bellen en dan plots telefoon! Zijn nummer, mijn hart slaat over en weet niet wat te doen. Ik laat het bellen. Ik wil hier op het werk niet opnemen. Mijn gsm gaat over en tot mijn grote verbazing wordt er blijkbaar een bericht ingesproken. Ik beslis om er pas thuis (straks dus) naar te luisteren. In mijn vertrouwde omgeving.

Waarom gaat je gevoel met je verstand niet mee? Waarom zie ik hem nog zo graag terwijl hij me niet meer ziet staan? Het doet zo’n pijn. Het voelt zo slecht aan. Ik heb een drukkend gevoel in mijn borststreek. Wat zou ik er zo veel voor over hebben om hem ’s morgens te kunnen knuffelen. Ik mis hem zo hard. Ik weet dat een relatie niet mogelijk is/was tussen ons. We verschillen echt wel teveel. En toch…daarom ben ik op hem gevallen omdat hij zo anders is. Omdat hij ambitieus is en volhardend. Mijn hart zit nog steeds bij hem. Ik zie hem doodgraag.