Ik heb echt een rotweekend achter de rug. Zondag elkaar gezien omdat er nog zoveel praktische dingen moesten geregeld worden. Het was een vlot gesprek, zonder verwijten en heel openhartig. Maar toen ik thuis was, als een pudding in elkaar gestort. Het doet zo'n pijn! Hoe kan de liefde van iemand zo plots over zijn? Hoe kan je iemand waarmee je zoveel leuke momenten gehad hebt behandelen alsof er niets is geweest. Het breek mijn hart. Ik ben nog zo verliefd. Mijn liefde voor hem is nog veel te groot om goed te zijn. Ik vraag me dikwijls af of ik hier ooit ga over raken?

Weekends zijn...
Alle eenzame uren gewijd aan herinneringen
Alle eenzame gedachten gewijd aan proberen te vergeten
Hoe harder we proberen te vergeten, hoe gemakkelijker het is om te herinneren.
Het verleden wil niet dood en de toekomst kan niet leven,
Maar vandaag bestaat.

Als de stilte oorverdovend is, wat is dan de rust?
De rust zijn weekends en weekends zijn een hel.
Wakker worden en de waarheid onder ogen zien - waarom?
Weekends versterken, weekdagen verzachten de realiteit

Zaterdag - het is een wereld van twee plus twee,
Waar één geen betekenis heeft, geen waarde.

De morgenden zijn een echte hel. Wakker worden in dat grote lege bed en weten dat hij nooit meer naast je zal liggen. Vreselijk! Hoe graag ik het ook zou willen...ik kan niet slapen. Telkens ik ergens een geluid hoor, hoop ik dat hij zal thuis komen en terug naast me zal kruipen. Het besef dat hij écht nooit meer zal terug komen werkt gewoon verlammend. Het voelt zo ellendig aan om 's morgens helemaal alleen wakker te worden. Wenen doe ik niet meer maar het is een knagend gevoel dat ik elke dag moet proberen te overwinnen om toch maar op te staan. Alleen aan de ontbijttafel.

Gisteren was echt rot begonnen. Alweer een slechte dag bedacht ik bij mezelf. En ik heb me ook slecht gevoeld. Mede door jullie steunende woorden en te weten dat ik niet de enige ben die zo'n pijn heeft, is mijn dag toch positief geëvolueerd. Na het werk even langs geweest bij een vriendin die me klaar en duidelijk zei dat mijn ex geen partij is voor mij. Daarna nog even gaan sporten en dat heeft me deugd gedaan. Toen ik thuis kwam was ik sterker dan ooit. Ik ga mijn appartementje terug inrichten en kwam tot het besef dat ik en alleen ik degene ben die mijn leven in handen heeft.

Gisterenavond teistert een zware regenbui de stad waarin in woon. In lig alleen in bed en hoor de wind en regen tegen het raam slaan. Ik voel me leeg en eenzaam. Op zo’n momenten kroop ik destijds dicht tegen hem aan en vertelde hij me dat hij het superleuk vond om met zo’n lelijk weer samen te kunnen liggen in ons nestje. Genieten van elkaar terwijl het buiten stormt. Het geeft me een pijnlijk gevoel te weten dat hij nu samen met iemand anders ligt te luisteren naar de regen. Mijn hart breekt…alweer. Ik val wenend in slaap. Deze morgen wist ik al dat het vandaag geen goeie dag ging worden.

We hebben geen ruzie met elkaar dus proberen we deze breuk op een ‘volwassen’ manier te klaren maar het is moeilijk. Hij wil eigenlijk geen contact meer maar ik heb hem gevraagd om elkaar toch af en toe eens te horen om alles te kunnen verwerken. Zondag smsje gestuurd met de vraag of ik hem kon horen. We hebben met elkaar gebeld. Ik vond het fijn om hem te horen maar langs de andere kant deed het ook wel pijn dat de warmte waarmee hij me vroeger belde nu volledig weg is. Geen lieve woordjes meer, geen emotie. Zeer hard!

De weekdagen zijn hard maar de weekends zijn des te harder. Ik haat de zon die schijnt op dit moment. ik voel me leeg en eenzaam. Ik mis hem zo hard. Wat doe je als je rots in de branding plots weg is. Als degene waar je al je liefde en zorg insteekt beslist om van iemand anders te gaan houden? Hoe kom je dit te boven? Hoe kan je ooit je liefde nog aan iemand anders geven? We hebben samen zo hard gevochten om wat we hadden. Ik zag het helemaal voor mij. Een leven spat uit elkaar. Mijn hart breekt bijna letterlijk. Het doet zo’n pijn. Pijn en verdriet is het enige wat ik voel.