Wat een terugval! Ik ben ondertussen alweer een hele week van de ene huilbui in de andere aan het vallen. Er komt maar geen einde aan. Ik voel terug de druk in mijn borststreek zoals in het begin van onze breuk. Het lijkt alsof het alleen maar slechter wordt. Aanleiding? Tja, kan alles zowat zijn. Alles wat ik doe, zeg, zie doet me aan hem denken. Bij de minste herinnering begin ik te wenen. En al die herinneringen blijven maar komen alsof dat er in mijn brein geen andere informatie meer te vinden is. Niet goed maar ik kan het niet helpen, het lukt me niet om die gedachten stop te zitten.

Dit doet zo’n pijn. Zonet telefoon gehad van. Ik wil me sterk houden maar het lukt me niet. Ik wil positief zijn en laten horen dat ik er wel doorgeraak zonder hem maar zijn stem doet me smelten.

Ik ben bang dat ik nooit meer iemand zo graag zal zien als hem, mijn maatje, mijn zielsverwant, mijn prins op het witte paard. Het is zo lastig zonder hem. Alles alleen te moeten doen, betalingen regelen, thuis komen, eten, alleen opstaan en gaan slapen, niet gauw even nog een kus gaan geven vooraleer ik naar het werk vertrek. Geen telefoontjes of smsjes, geen lieve stem of een warme knuffel. Voor mij alleen naar de winkel gaan en dan thuis komen in een grote leegte, in ‘ons’ nestje…Waar is het fout gelopen?

De vorige dagen zitten mekkeren op het feit dat de zon scheen maar vandaag regent het en eigenlijk voel ik me nu nog slechter. Ergens geeft die zon toch wat energie en hoop.
Wat een ellendig gevoel vandaag. Ondertussen al een paar keer in tranen uitgebarsten en al heel wat van me afgeschreven. Ik weet dat ik de moed niet mag opgeven en dat geldt ook voor jullie. Er zijn een paar dingen waar ik me dagelijks probeer aan recht te trekken. Kleine zinnen of gedachten die me de dag doorhelpen:

4 zware dagen achter de rug van ongeloof en heel veel verdroet. Geen smsje terug gekregen op mij 'Vrolijk Pasen' terwijl we in gezemelijk overleg elkaar hebben beloofd om toch regelmatig contact te houden. Het doet pijn om te beseffen dat ik zelfs geen smsje meer waard ben. Ik begin me écht af te vragen of hij me ooit wel graag gezien heeft. Of er ooit wel liefde voor mij is geweest.

Gisteren naar een verjaardagsfeestje van vrienden geweest. Na 2 dagen van wenen en slecht voelen, toch maar weer eens naar buiten. Vrijdag voelde ik me superselcht; de helft van de dag in de zetel liggen huilen en zaterdag op stap met vrienden maar het voelde zo slecht aan. Elke winkel, handeling of wat dan ook deed me denken aan hem. Het gaat er nog steeds niet in waarom hij me van de ene op de andere dag heeft verlaten. Tot op de laatste moment heeft hij laten uitschijnen dat alles in orde was maar ondertussen hoor ik dat er al langer zoveel dingen aan de gang zijn.

Hoe raak je in godsnaam van dat rotgevoel af. Dit is moordend. Mijn verstand zegt al heel lang dat het beter is dat we uit elkaar zijn en toch...de afgelopen dagen kan ik alleen maar denken aan alle leuke dingen. Ik mis hem zo hard. Mijn gevoel schreeuwt om hem te knuffelen, hem te bellen en zeggen dat ik van hem hou. En dat doe ik nog steeds en dat zal ik waarschijnlijk altijd blijven doen. We horen elkaar en kunnen praten op een normale manier maar ik binnenin wringt het. Hij voor mij nog steeds mijn maatje, mijn steun en toeverlaat, mijn alles.