ondanks dat ik me niet tot de categorie 'oud' leden op deze site mag toerekenen, omdat ik 'nog maar' 4,5 maand zonder de liefde van mijn leven door het leven ga, wil ik hier toch even op reageren.

ik ben nu dus 4,5 maand onderweg in het rouwproces.. en dat intense gevoel van liefde voor iemand hangt nog steeds als een soort van waas over mijn hele leven! heb er net een blog over geschreven.. maar ik heb de moed opgegeven om dat intense gevoel te laten verdwijnen.. heb het geaccepteerd en denk dat ik altijd dat intense gevoel voor mijn ex zal blijven houden. mijn ex was mijn eerste echte liefde! en ook ik heb echt het idee dat zij 'de ware' was! althans ik had echt het idee dat we samen oud zouden worden en ons leven zouden delen... niks bleek minder waar te zijn helaas!

maar ik denk dat je over een tijdje wel weer gelukkig kan worden hoor, het is dan wel 'gelukkig' tussen haakjes, want tuurlijk mis je nog altijd de liefde in je leven. maar denk dat je als je jezelf gevonden hebt weer van jezelf kan houden! en dat dat 'genoeg' liefde is in je leven. tenminste die hoop heb ik van dit alles!

tuurlijk hoopt iedereen dat alles goed komt, en dat er weer een nieuwe liefde in je leven komt. maar ik heb die gedachte op de lange termijn geschoven!

Dat zijn nogal wat vragen. Die iemand onmogelijk voor jou kan beantwoorden, vrees ik. Ik kan alleen zeggen hoe het voor mij werkt. Of niet werkt wat dat betreft.
Mijn relatie is nu zo'n 2 jaar en 7 maanden over en we hebben elkaar 2 jaar niet gezien (bijna). Recentelijk is er wel contact geweest via de mail. Mijn initiatief, maar het heeft niet veel opgeleverd.

Ben ik gelukkig nu? Nee. Daar kan ik kort over zijn. Gelukkig zijn is een kunst, die ik waarschijnlijk niet goed beheers, nog los van haar.
Maar ik voelde me wel zeker gelukkig met haar liefde en de liefde die ik voor haar voelde. Compleet, thuis.
Zij was de eerste bij/voor wie ik zoiets voelde. Als in de film. Ik voelde haar tot in mijn ziel.

En als dat losgerukt wordt, blijft er een ontzettende wonde achter en wat mij betreft een gat dat zich vooralsnog niet laat invullen. Niet door mijzelf en niet door een ander.Het gemis, de pijn, het verlangen naar dat speciale gevoel...het blijft. Voor mij in elk geval.

Maar het wordt wel anders. Het wordt minder heftig na verloop van tijd, gaat meer en meer op de achtergrond. Ik kan niet zeggen of/dat het slijt, maar dat ik er mee om heb leren gaan en deels heb geaccepteerd dat ik me niet meer gelukkig voel. Geloof me dat ik dagelijks aan haar denk, maar ik probeer me leven te leiden zonder haar. Niet met haar bezig te zijn en genoeg afleiding te hebben.

Vooral dat laatste helpt. En voor de meeste gevallen zal dat afdoende zijn om een breuk voor t grootste deel te kunnen verwerken.
Het ligt helemaal aan de band die jullie hadden, hoe sterk die was en hoe intens de liefde.
Ik was mezelf er al van aan t overtuigen dat IK degene was die dat allemaal voelde en zij blijkbaar niet, anders was het niet zo makkelijk geweest om me te laten en niet meer terug te kijken.

Maar zelfs mailde ze laatst al terug dat ze niet wist of ze ooit nog zo intens zou kunnen voelen als bij/voor mij. Een vriendin van me meent dat ze (ex) dat deel van haar gevoel toen heeft uitgezet, geparkeerd, maar dat het wel allemaal wederzijds is geweest en dat ze ergens dat gevoel (die speciale diepe band) ook nog wel heeft. Maar net zoals ik probeer te leven met het gemis, zo doet zij dat met een gevoel, waar ze verder niets mee wil.
Ergens denk ik dat ze nog wel van me houdt, maar het maakt niet meer uit. Ze is erg duidelijk geweest dat de keuze om te breken nog steeds goed aanvoelt en ze happy is met haar leven, de dingen die ze doet en de mensen die erin aanwezig zijn.

Dus wat kan je doen, anders dan adem blijven halen? En geloven in de liefde, dat je ooit weer zo intens voor een ander kunt voelen, dat er blijkbaar meerder Ware's bestaan en hopen dat er ergens een beloning ligt voor alle pijn, verdriet en gevoelens van eenzaamheid, die we als mens moeten ondergaan.

Hang je niet teveel op aan de ervaringen van anderen. Iedereen zit anders in elkaar. Ik ben een ster in loslaten (not!) en ervaar dat probleem in alle aspecten van mijn leven, niet alleen deze specifieke relatie. Je zal je eigen koers moeten varen, maar ik wens je toe dat de storm snel zal gaan liggen en je weer een richting kunt bepalen.

Hang in there!

Verdriet verwerken kan heel moeilijk zijn en er is helaas niet 1 antwoord. Sommige mensen weten zich binnen een paar weken al aan een ander te binden terwijl de ander er jaren voor nodig heeft. Het heeft ook te maken met wat voor persoon jezelf bent, hoe heftig jullie relatie was maar vooral hoe jullie uit elkaar zijn gegaan.
Ik zelf ben opzich wel gelukkig met mezelf, ik mis haar nog steeds elke dag, en zal de relatie niet snel vergeten. Het is tussen mij en mijn ex 2 jaar uit en elkaar zo'n anderhalf jaar niet meer gezien. Zij negeerde mij vanaf een bepaald punt en dat zal ook een van de redene zijn dat ik er zoveel moeite mee schijn te hebben, terwijl als ik goed nadenk er ook een punt is geweest dat ik zelf nadacht om er mee te stoppen. Raar hè?
Bij mij ging het van; elke dag verdrietig en elke dag aan haar denken naar iets minder verdrietig maar nog steeds heel veel aan haar denken. Het ging met periodes, dan was ik een tijdje minder verdrietig en gaf ik mezelf weer een schuldgevoel dat ik niet meer verdrietig was en dan was ik weer verdrietig. Het ging met ups en downs, nu ben ik nauwlijks verdrietig (altans van de buitenkant) maar ik denk elke dag aan haar en soms betrap ik mezelf dat ik fantaseer hoe we weer terug komen, dus ergen heb ik er nog niet helemaal vrede mee...
Maar als ik kijk naar men sociale leven men werk, uitgaan en leuke dingen doen dan mag ik niet klagen en ga ik toch elke dag vrolijk door het leven. Ik heb plezier met collega's, vrienden en de nieuwe mensen die ik leer kennen. Ik heb af en toe nieuwe partners maar wel voor hele hele korte periodes en vind het nogsteeds moeilijk om open te staan voor een relatie terwijl ik het juist wel wil... En ik denk als zij (de nieuwe meid) komt dat ik mijn ex voorgoed de deur uit kan mieteren...
Dus ja, verdriet is 1 maar alles op een rijtjes zetten is 2! Ik denk dat het belangrijk is om door deze periode heen te gaan in je leven, je komt er sterker uit en voor je nieuwe relatie ben je een betere partner... En hoelang de periode voor jou duurt, dat is iets waar je achter moet komen.. 1 tip is jezelf dwingen leuke dingen te doen, maar ook sportieve dingen en jezelf een frisse "IK" inblazen. Doe dit voor jezelf en niet voor je ex, relativeer ondertussen waar het fout ging, wat jou fouten waren waar ook die van jou partner. Bedenk vast wat je bij een nieuwe relatie anders zou doen. Onhoud dit een ex is als een cassette bandje, het blijft er altijd vaag opstaan tot dat je er iets nieuws over op neemt... Dus als je denkt dat je over je verdriet heen bent maar nog wel terug denkt dan kan een nieuwe relatie je een nieuw leven inblazen..

Heel veel sterkte en heel veel liefs

ik ben in mijn huidige nickname nog niet echt een oudgediende maar heb al eerder op deze site gezeten, wist even mijn naam niet meer... mijn vorige relatie was toen uitgegaan en dat ging met een enorme klapper, die jongen had geen verblijfspapieren en toen hij ze wel kreeg dumpte hij mij. Daar heb ik heel lang ontzettend verdriet van gehad maar wat dieper bleef hangen was een gevoel van mensen zijn niet te vertrouwen, je kan er niet van op aan dat mensen die wat beloven, het ook doen. Ik ben gewoon doorgegaan en na een jaar ongeveer een nieuwe partner tegengekomen. Met wie het dus na bijna 2 jaar weer niet gelukt is. Dit alles is nu een jaar geleden en ik heb mijn partner nu 4 maand helemaal niet gesproken. Ik kan zeggen dat ik sterker ben, oprecht weer geniet, steeds vaker. En dat het gevoel wel vervaagt, heeeel langzaam. Hoe heb ik dat gedaan? Heel veel dingen voor mezelf doen, dingen die ik echt interessant vind, voor mij. Leuke kleren, leuke dingen, muziek, proberen in het moment te leven, natuur.

Maar tegelijkertijd is het zo dat ik nog steeds met zoveel verdriet rondloop dat door die 2 mislukkingen (en andere dingen) is veroorzaakt, dat ik toch naar de psycholoog ben gegaan. Bij mij is het ook nog vaak vechten tegen de bierkaai, het voelt vaak nog verpletterend, maar meestal als een altijd aanwezig verdriet, eenzaamheid, dof gevoel, depressief, angstig, vanalles tegelijk. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn ex denk. Ik ben er dus wel degelijk echt door gehavend en ik denk dat het ook geen zin heeft om dat te ontkennen. Er wordt vaak geroepen what doesn't kill you makes you stronger, het is leuk als peptalk maar ik geloof er niet in. Waar ik wel in geloof is dat je in zo'n geval gewoon je gevoel moet toelaten, het is er, en ik heb nu eindelijk de stap genomen om er hulp bij te zoeken.

7 weken is nog heel kort! Na 7 weken was ik echt nog in de paniek, vechten of vluchten fase... dus geef het tijd... maar als jij echt het gevoel hebt dat het jouw leven zo beïnvloedt dat je er niet mee om kunt gaan, vraag dan om hulp!

Lieve mensen, dankjewel voor jullie reacties. Ook al voel ik me nu rotslecht, ergens geeft het toch een beetje hoop. Rationeel weet ik dat de dingen waarschijnlijk/hopelijk zullen slijten maar mijn gevoel zegt dat het nog een heel lange tijd zal duren voor ik weer mijn 'happy' zelf kan zijn. Het doet vooral pijn omdat de andere partij blijkbaar veel vlotter kan omgaan met de breuk. Ja, ik weet het, zij zijn al langer bezig met afscheid nemen maar toch. Het is alsof ze een mes in mijn hart planten als ik hoor dat hij al fluitend naar zijn werk en/of nieuwe vriendin gaat.

Ik weet gewoon niet wat ik met dit verschrikkelijke gevoel moet aanvangen. Toelaten. OK maar het doet écht pijn. Elke ochtend als ik opsta is er dat drukkend gevoel in mijn borst waarna dan de gedachte komt dat ik helemaal alleen ben. Niemand naast me om mijn liefde te geven. Wat is het zwaar.

Ik zou zoooooooo graag geloven dat we hier sterker uitkomen maar het voelt zo niet aan. En eigenlijk ben ik daar een stukje kwaad om. Iemand die ons niet meer graag ziet, laat ons zo lijden! Ze zijn het niet waard om voor te wenen, treuren of wat dan ook. En toch...dat gevoel, dat gevoel van liefde en gemis blijft de kop op steken. Wat voor lelijke dingen ze ons ook aandoen. Het is zo hard....