Gisteren een mooie dag gehad. Niet geweend, genoten van het zonnetje, bij vriendin langs geweest en zelf terug naar de winkel gegaan. Vandaag opgestaan en vanaf de eerste aanblik op de slaapkamer voelde ik de tranen komen. ’s Morgens is het het ergst. Ik kan niet tegen hem aankruipen en mijn arm om hem heen slaan terwijl hij me nog dichter tegen hem aandrukt. Het hele appartement ademt ‘ons’ uit. Alle mooie herinneringen weg omdat hij gevoelens gekregen heeft voor iemand anders. Was het dan zo slecht tussen ons?

Gisteren hem gezien en een vrij lang (postief) gesprek gehad.

Zonet telefoon gekregen van mijn ex. Hij komt achter een deel van zijn kleren maar verzekert mij dat hij niet alles zal meenemen. We hebben afgesproken om volgende zondag elkaar te zien om alle 'praktische dingen te bespreken. Hij komst straks om 16u 30. de zenuwen razen door mij. Wat moet ik doen? Hoe moet ik mij gedragen? Ik ben eigenlijk nog niet klaar om hem te zien. Gelukkig heb ik vandaag een betere dag maar toch....ik ga dood van de zenuwen. Wat te doen????

Was de liefde het afgelopen jaar echt en oprecht? Zag hij me echt graag of was het schijn? Als het echt was; hoe kan je dan nu iemand als een blok laten vallen? Doen alsof degene die je een jaar lang graag gezien hebt nu niet meer bestaat? Zag hij me graag? Waren al die mooie woorden waarheid? Dit doet pijn en treft me in het diepst van mijn hart. Temeer omdat ik hem oprecht heel graag zag; zeer bewust voor hem gekozen heb en mijn leven met hem wou delen tot het einde van mijn dagen. Hij zat zo diep in mijn hartje en daarom is het nu hard.

Mijn ex is iemand die communicatie hoog in het vaandel droeg. Voor hem kon alles worden opgelost met een goed gesprek. Hij wou dat we eerlijk onze gevoelens en verwachtingen tegen elkaar vertelden. En ik begin zo stilaan te geloven dat het enkel mooie praatjes waren en dat er heel veel dingen zijn die hij me nooit verteld heeft.

Gisteren tegen beter weten in dan toch een smsje gestuurd met de volgende boodschap: "Ik zou zo graag voor jou vechten zoals jij dat destijds voor mij gedaan hebt. Je bestoken met smsjes, mails en romantische liedjes. Maar ik weet dat ik 'een verlangen' niet kan beïnvloeden, hoe graag ik het ook zou willen. Ik wou dat ik de tijd kon terugdraaien. Ik denk aan jou. A.x"
Natuurlijk geen antwoord gekregen. Dat doet pijn! Is hij me zo snel vergeten? Ben ik geen antwoord meer waard? Heb ik zo weinig voorgesteld in zijn leven? Het lijkt of er nooit een 'ons' is geweest. Waarom?

Het maakt me echt gek dat ik hem niet hoor. Het is een schril contrast met de vele telefoontjes en smsjes die ik dagelijks kreeg. Ben ik zo weinig waard dat ik nu geen smsje of telefoontje meer waard ben? We hebben geen ruzie en verwijten elkaar niks. Waarom dan die stilte? ik wil hem zo graag zeggen dat ik hem graag zie! Het smsje is getikt maar ik moet mezelf zo hard forceren om het niet te sturen. Ik zou op dit moment alles geven om hem te horen en nog veel meer om hem te zien en vast te nemen. Waarom doet dit allemaal zo'n pijn?