Gisteren hem gezien en een vrij lang (postief) gesprek gehad.
Mijn verstand weet nu dat het beter is zo. Ik kan hem niet gelukkig maken en omgekeerd waarschijnlijk ook niet. Maar dat neemt niet weg dat mijn hart nog steeds bij hem zit. Ik zie hem nog doodgraag en ik mis hem zo hard. Het is zo pijnlijk te weten dat het niet meer gaat maar je gevoel schreeuwt om bij hem te zijn, hem te knuffelen, kussen en lief te hebben. Iedereen zegt dat het tijd nodig heeft om te slijten maar het is verdomd hard en pijnlijk. Elke dag breekt mijn hart als ik aan hem denk. Ik mijn gedachten hadden we een liefhebbende toekomst en mijn emotie voelt dat nog steeds zo aan. Hoe geraak je hier in godsnaam over. Hoe krijg ik mijn verstand en gevoel terug op een lijn. Liefde kan o zo hard zijn...
@Alexia
Het gevoel is al te herkenbaar...
het enige wat ik je kan zeggen is te stoppen met het denken aan de toenmalige toekomst
De waarheid is dat het niet gaat gebeuren en je bent dan alleen nog maar bezig met zelfkwelling en het helpt je niet om hierover te komen.
Mooi dat jullie nog een laatste gesprek gehad hebben.
Nu is het aan jou om je blik voorwaarts te zetten, ja dat gaat nog steeds gepaard met verdriet en huilbuien en melancholie...maar als je je blik voorwaarts zet, dan kom je daar ook steeds sneller uit.
Elke keer als je voelt dat je aan hem denkt oid dan wat anders gaan doen, een lichaam in inspanning zorgt ervoor dat de hersens niet meer kunnen denken.
Haal je lessen uit je ervaring omdat die je helpen in je volgende relatie ( want die zal er zeker komen) en neem de rust en tijd voor jezelf
x