Het is nu bijna een week geleden dat we afscheid van elkaar hebben genomen en tot vandaag ging het redelijk goed met me. Er zijn momenten geweest dat ik aan hem moest denken maar de drang om contact met hem te zoeken was er bijna niet. Gelukkig heb ik ook op mijn `zwakke` momenten niet toegegeven. Ik begin te geloven dat het me gaat lukken. Hoe langer ik hem niet zie, des te beter. Maar, dan moeten er geen mensen zijn die naar hem vragen. Zoals vandaag dus. Mijn kleine neefje werd 1 jaar en we hebben een groot feest gegeven voor hem. Om de haverklap werd aan mij gevraagd waar `mijn vriend` was.

hey allemaal daar ben ik weer.
het is inmiddels al bijna 4 maanden uit en nog steeds vind ik hem leuk. ik dacht toch echt eerst dat ik over hem heen was, maar ik ben er net achter gekomen dat dat niet zo is.
mijn vriendinnen vroegen namenlijk of ik hem nog leuk vond en ik zei : nee!! maar ze zeiden je liegt, want elke keer als zijn naam opkomt dan glunder ik helemaal volgens hun. en ze hebben verdorie gelijk. ik weet nou niet precies of ik hem nou nog erg leuk vind of dat ik nou erg verliefd op hem ben, want dat volgenst mij niet. ik denk nog wel ontzettend vaak aan hem, als het goed met hem gaat dan word ik jaloers en als het zoals de laatste tijd niet goed met hem gaat dan voel ik me ook niet goed dan heb ik erg medelijden met hem. ik weet dat ik me niet meer om hem moet bekommeren maar toch doe ik het elke keer weer. misschien ook mijn stomme fout want, ik heb nog steeds contact met hem, en we zoenen af en toe weleens en heben het zelfs al een paar keer gedaan. alleen dat verliefde gevoel is er gewoon niet meer, dat is weg dat weet ik zeker. maar waarom kan ik hem dan toch niet loslaten op de een of andere manier. maar ik denk dat hij mij ook niet kan loslaten, want toen ik hem negeerde, kreeg ik telkens sms-jes met waarom ik boos ben enz enz. en zocht hij telkens contact. ik hoop dat jullie of iemand me begrijpt. ik weet gewoon niet meer wat ik van dit allemaal moet denken. ik snap mezelf ook niet ik laat alles toe als het op hem neerkomt zo ben ik normaal nooit. ik denk dat ik me een poosje niks van me laat horen. ik denk dat dat het beste is. ik hoop dat jullie mijn verhaal een beetje konden volgen, en zou graag jullie mening willen weten, hmmm het is best een lang verhaal geworden en dat is het hele verhaal nog niet eigenlijk, het is meer een samenvatting eigenlijk ,maar goed ik moest mijn verhaal gewoon even kwijt.

Waarom is het normaal toch zo makkelijk om voor jezelf te kiezen en waarom blijft het zo moeilijk om NU voor mezelf te kiezen...vorige week had ik echt een dag dat ik heel de tijd het gevoel had dat ik het met HEM moest verbreken..er was niks gebeurd ofzo maar het ging maar door mijn hoofd, toen ik eenmaal de beslissing had genomen en hem belde om het te verbreken toen nam hij niet op! de volgende dag dacht ik er weer anders over en had ik het lef weer niet! Ben donderdag avond weer bij hem geweest en toen was het weer gezellig en leuk...maar de volgende morgen toen ik( in zijn slaapkamer) mijn labello zocht die gevallen was vond ik een panty onder zijn bed..nou en ik denk niet dat die van HEM is..en het was zeker niet van mij..heb er niks van gezegd (nee waarom zou ik voor mezelf opkomen, het is toch veel leuker om je zelfrespect te verliezen??) maar het verklaarde wel de smsjes die hij om 0600 in de morgen krijgt en waarom hij zijn tel.

Gisteren naar de kroeg geweest waar hun ook waren. Toen ik alleen buiten stond kwam zij naar me toe. Ze zei dat ik het aan mn eigen te danken heb dat hij bij me weg is had ik maar mn ogen open moeten doen dan had ik gezien dat hij me al maanden bedonderde. Ik haar verteld dat hij haar ook bedonderd heeft omdat we nog een 4 x sex hebben gehad in de weken dat hij al bij haar was. Inmiddels was hij er ook bij komen staan. En ontkende alles. Ze schold me uit dat ik ziek in mn hoofd was om te denken hun zo uitelkaar te drijven. Daar trapt ze niet in. Maar het is de waarheid en als ze het niet gelooft komt ze er misschien ook pas na 3 jaar achter hoe hij is.

De cocktail van gevoelens en gedachten in mijn hoofd is, netjes in de trend van de afgelopen weken, weer wat complexer van aard geworden. En om maar in deze metafoor te blijven spreken: ik hou er een flink delerium aan over. Ik ben nu redelijk goed gestemd. Maar dat stemt me op zijn beurt juist weer een beetje droevig; telkens wanneer ik weer een zekere vorm van rust in mezelf krijg ben ik bang dat het alleen maar gebaseerd is op een onbewuste vorm van hoop op dat het allemaal toch wel goed zal komen. En soms ben ik ook oprecht in de veronderstelling dat het zo is. Om teleurstelling te voorkomen roep ik mezelf dan weer tot de orde van de dag en vertel mezelf een keer of drie dat het toch echt over is. Op deze manier laveer ik een beetje heen en weer tussen wat ik voel en wat ik denk dat verstandig is te voelen.

Waar ik al bang voor was is gebeurd, als goede vrienden
met elkaar omgaan lukt me gewoon niet en hem ook niet.
Er is zo'n "chemie" tussen ons, soms denk ik dat ik uit
elkaar spat!!!Maar ja, hij is getrouwd en ik ook,
wat nu....